Άτιμες μέρες για τους νέους.

Άτιμες μέρες για τους νέους..

Άτιμες και διαφορετικές από εκείνες που έζησαν οι δικοί μας… Δεν υπάρχει ερωτισμός πια στην γάμπα μια γυναίκας, δεν υπάρχει εργασία , έστω και σε οικοδομή, δεν υπάρχει ερωτικό γράμμα, ούτε καντάδα, ούτε τραγούδι σαν εκείνο που έκανε τον άντρα να πιει ένα κρασί και να σηκωθεί να χορέψει.

Δεν υπάρχει λόγος. Σαν εκείνο που έδιναν οι άντρες.. θυμάστε ποιον λέω? Εκείνον που έλεγε «στα παντελόνια που φοράω» και φοβόταν να τον πάρει πίσω , γιατί σεβότανε τα παντελόνια του.

Δεν  υπάρχει οικογένεια με εκείνους τους τότε δεσμούς. Την πεθερά σου , πεθερά και την κουμπάρα , κουμπάρα, ΌΧΙ ερωμένη. 

Δεν υπάρχει οίκτος, υπάρχει θυμός. Αγρίεψαν οι νέοι, βρίζουν , βρίζουν με τέτοιες λέξεις που παρόμοιες δεν έχει ακούσει η μάνα μας.


 Άνθρωποι οικογενειάρχες , με παιδιά που πρέπει να τα μάθουν αξίες  , τα μαθαίνουν να έχουν θυμό και αυτό το θεωρούν επίτευγμα.

Αν βρίσει ο υιός τους,  με καμάρι , μπροστά στους θείους θα περηφανευτούν.  

Δεν υπάρχει στόχος για κάτι καλύτερο , υπάρχουν νεύρα στο τίποτα.

Η γυναίκα ξεφτίλισε το κορμί της με το μίνι και το δίχτυ, με πρότυπο την Τζούλια και με όνειρα να κάνει δική της εκπομπή. Δεν φταίει , δεν έδειχνε κάτι άλλο η τηλεόραση.  

Η εργασία για να κάνει πάλι τον άντρα να νιώσει περήφανος , εξαφανίστηκε. Του έκοψαν την μαγκιά και τη δύναμη των χεριών του. Τζάμπα τα βάρη στα γυμναστήρια. Τζάμπα τα ποντίκια.

Το γράμμα αντικαταστάθηκε με το chat και η καντάδα με το youtube. Το κρασί αντικαταστάθηκε  με μπουκάλι στα μπουζούκια και λουλούδι στην πίστα.

Ο λόγος αντικαταστάθηκε με θεωρίες «τίποτα δεν είναι μόνιμο» «ο γάμος είναι ένα συμβόλαιο» «ποτέ μη λες ποτέ» « ποτέ μη λες για πάντα» «δεν σημαίνουν 
τίποτα οι σχέσεις» και το πιο αηδιαστικό απ’όλα….το  «όλα είναι σχετικά»

Η οικογένεια και οι θεσμοί της εξαφανίζονται , δεν υπάρχει γάμος , υπάρχει παιδί χωρίς η μαμά και ο μπαμπάς να έχουν παντρευτεί , άρα δεν υπάρχει πεθερά και κατά συνέπεια η «κουμπάρα» μπορεί να γίνει ερωμένη. Είναι μόδα ? είναι ελευθερία? είναι καλύτερα?  Δε ξέρω , δεν έχω απαντήσεις.

Δεν υπάρχουν αξίες , δεν υπάρχει γαλήνη και ηρεμία…το «θα κατέβω κάτω από το αμάξι να σου σπάσω τα μούτρα» και το «θα γίνει χαμός» έχει καταντήσει βαρετό να το ακούς.

Ποιος νέος πατέρας έχει πάρει τον γιό του για ψάρεμα, για μία βόλτα με το τραίνο , όχι στον παιδότοπο που έχει ωραίες μανάδες , όχι εκεί, στο δάσος να δει τη φύση, όχι στο γήπεδο, όχι στους φανατισμένους. Στη παραλία να παίξουν μπάλα οι δύο τους.

Άτιμες μέρες για τους νέους , ιδανικές για αυτούς που μας κυβερνάνε….μας έχουν μπερδέψει και έχουμε «καεί» Έχουμε χάσει την μπάλα και αυτοί 
συνεχίζουν να παίζουν το αγώνα.

Οι πρόγονοί μας …ξέρεις γιατί κέρδιζαν τις μάχες? Γιατί είχαν αξίες, είχαν στόχους , είχαν θυμό με εκείνους που έπρεπε…ήταν ποιητές, συγγραφείς , διάβαζαν ποιήματα και όχι τα lyrics  από τους στίχους της Madonna.

Γνωρίζω πως υπάρχει και η άλλη πάστα ανθρώπων , δεν θέλω να είμαι ισοπεδωτική και ευτυχώς δεν είναι όλοι ίδιοι. Ελπίζω μόνο να ξυπνήσει αυτή η άλλη πάστα και να νικήσει τους «μοντέρνους»

Μπερδεμένες σκέψεις ήταν όλο το παραπάνω και δεν ήξερα πώς να τις ενώσω.

Ο επίλογος είναι πως η κοπέλα με το δίχτυ και ο άντρας που έχει νεύρα με ανθρώπους άλλα ντα άλλων, χωρίς να τιμά τα παντελόνια που φοράει ,θα μου έλεγαν σε μία τέτοια κουβέντα πως «όλα είναι ΣΧΕΤΙΚΑ!»