Ζώδια. Σχέσεις και χωρισμοί.

ΚΡΙΟΣ

Πέσιμο: «Ένα είναι σίγουρο για τον Κριό, άντρα ή γυναίκα. Δεν πάσχει από αυτοπεποίθηση. Ένα κριάρι θα σε σταμπάρει από την αρχή, πάντα χαίρεται να διακρίνει τους θαυμαστές του. Θα σε προσεγγίσει με κάτι σαν αυτό: «Πρόσεξα ότι εδώ και πολλή ώρα με καρφώνεις έντονα. Δε σ’ αδικώ. Σήμερα είμαι ένας κούκλος.»

Ατάκα χωρισμού: «Το ξέρω, θα σου είναι πολύ δύσκολο. Θα σου λείπω, θα υποφέρεις και ενδεχομένως θα πέσεις και στα ναρκωτικά. Δε γίνεται όμως αλλιώς. Φεύγω. Τώρα μπορείς να αυτοκτονήσεις.»

Alter ego? Νο!

Πότε δεν πίστεψα στα ζώδια ούτε για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα ούτε για το ''ταίριασμα'' στις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων. Αν είναι δύο άνθρωποι να ταιριάξουν θα ταιριάξουν έτσι και αλλιώς. Αυτά είναι δικαιολογίες στο τελείωμα μιας σχέσης ή συνειρμοί για να αναφερθείς σε αυτές όταν τελειώσει η σχέση (πχ ''εγώ το είχα πει'')

Η ζωή σε δύο ρόδες by kostas v

Ένα video από τον Κώστα Β. αφιερωμένο σε όλους τους μοτοσυκλετιστές. Το κράνος είναι για το κεφάλι όχι για τον αγκώνα...

Σκέψεις κάτω απ' το ημίφως.

"Από Θ."


Είμαι εγώ... Γιατί φοβάμαι να μείνω μόνη με τον εαυτό μου;
Γιατί χρειάζομαι πάντα έναν άνθρωπο να μου δείχνει ότι με νοιάζεται, ότι με αγαπάει;
Πως έχω απαιτήσεις απ' αυτόν τον άνθρωπο να μου δώσει ό,τι εγώ έχω ανάγκη;
Εγώ μπορώ να του δώσω αυτά που έχει ανάγκη εκείνος;
Γιατί είναι όλα τόσο περίπλοκα στο μυαλό μου και δεν μ' αφήνουν οι σκέψεις να ηρεμήσω;

Φύγετε παλιοσκέψεις, αρκετά βασανίσατε το μυαλό μου το τελευταίο διάστημα!

Μπερδεμένοι άντρες

Τους συμπαθώ τους άντρες της σήμερον εποχή. Τους έχουμε αλλοιώσει, τους έχουμε μπερδέψει  και τους λυπάμαι λίγο.

Τους έχουμε πει  να ξυρίζονται σε όλο τους το σώμα, γιατί είναι πιο όμορφοι άτριχοι, τους έχουμε πει να βάζουν κρέμες στο πρόσωπό τους για να μη «σπάσουν» γρήγορα . Τους έχουμε πει πως πρέπει να έχουν το πιο ακριβό αυτοκίνητο και να βγάζουν πολλά λεφτά αλλιώς γυναίκα ούτε που πρόκειται να τους κοιτάξει.

Οι μεν ντρέπονται να πουν σε μια παρέα ότι μένουν δυτικά , και ντρέπονται αν δεν έχουν πάρει κάποιο σπουδαίο  πτυχίο. Οι άλλοι που είναι γιατροί και δικηγόροι αν δεν πάρουν μία του επιπέδου τους , οι γονείς τους συμβιβάζονται με μοντέλο. Αλλά ως εκεί. 

Χωρίς αγάπη.

Μια ταινία μικρού μήκους για το πως είναι η ζωή χωρίς αγάπη. Εκπληκτικό!

Το Signs του Patrick Hughes είναι μια από τις πιο δημοφιλείς ταινίες μικρού μήκους που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια στο διαδίκτυο. 

Μέχρι 250 λέξεις.

Λένε ότι τα κείμενα στα blog πρέπει να είναι μέχρι 250 λέξεις για να είναι ευανάγνωστες και ευχάριστες στον αναγνώστη. Στη προκειμένη περίπτωση έχοντας σαν αναγνώστη εσένα θα προσπαθήσω να χωρέσω τις σκέψεις μου σε 250 λέξεις.. 

Εκείνος & Εκείνη...από Πηνελόπη

Σαν να μην υπήρξε ποτέ
Σαν να ήταν παραμύθι
Η νύχτα που γράφτηκαν όλα
Εκείνη την ίδια νύχτα που σβήστηκαν όλα
Μια νύχτα που δύσκολα την βρίσκεις σε ημερολόγια
Γιατί υπήρξε μόνο για εκείνους τους δύο
Για να γράψει στις ψυχές τους
Για να τους αφήσει σημάδια
Για να ζει μόνο επειδή εκείνοι της δώσανε πνοή.
Έστω για ένα βράδυ
Έστω για πολλές στιγμές
Ίσως μέχρι θανάτου
Ίσως λίγο στο μυαλό του

Και πάντα στη καρδιά της

Μια βραδιά που ο φόβος την νίκησε.
Ο φόβος μήπως τελείωνε η ζωή της
Μια βραδιά που κέρδισε την μάχη με το φόβο
Γιατί χρειαζόταν τόλμη για να μπει στη ζωή του
Μια βραδιά που την οδήγησε στην αγάπη
Χωρίς φόβο
Αλλά σίγουρα με πολύ πάθος

Η μαμά μου.

Η μαμά μου έχει δύο πρόσωπα. Της «γλυκιάς μαμένιας» και τις αγριόγατας άμα της πειράξουν τα γατάκια της.

 Όταν τη γνωρίσεις και σε συμπαθήσει θα χρησιμοποιήσει την κανονική της φωνή. Όταν όμως δε θέλει και πολλά πολλά χρησιμοποιεί την τυπική. Η χροιά της τυπικής, είναι πολύ γλυκιά αλλά απόμακρη. Δεν θα σου κάνει πλάκα, δεν θα σου λέει τις λέξεις που μαθαίνει από τα εγγόνια της και κάνει τους γύρω τους να γελούν. Δε θα σου βάλει μεζέ μαζί με την μπύρα. Στις συμπάθειες της, κάνει τον φαγητό που τους αρέσει και ανάβει και τσιγάρο μπροστά τους. Θα την κερδίσεις άμα την κεράσεις και λίγο ουίσκι  στο μπαλκόνι της.

 Όταν μαγειρεύει, όλοι γλύφουν τα δαχτυλάκια τους αλλά πάντα ξέρουμε τι θα πει την ώρα που δοκιμάζουμε και το λέμε εμείς πρώτοι. «Δεν έχει πολύ αλάτι παιδάκι μου»  «την άλλη φορά είχε γίνει πιο καλό»  Δε σταματάει να κάνει δουλειές και είναι πάντα κουρασμένη, αλλά άμα της πεις να ξαπλώσει , σε κοιτάει με ύφος και σε ρωτά «άρρωστη είμαι παιδάκι μου?»

 Την παρομοιάζω σαν τον «Νονό» από την ομώνυμη ταινία. Όλοι την παίρνουν τηλέφωνο και της λένε τα νέα τους κάθε μέρα. Όλα τα παιδιά της.Tα αγαπάει τα παιδιά της. Πολύ. Σε αυτούς που δε συμπάθει  όχι δεν δείχνει τον δυναμισμό της.

Η Κα Μίνα.

από την Κωνσταντίνα Αράπογλουστο www.mediart.gr

Σε δέκα λεπτά, θα βγουν οι εξετάσεις αίματος που έκανα το πρωί. Πονούσαν τα ούλα μου και η οδοντίατρος μου πρότεινε να τις κάνω.Πήγα με βαρεμάρα και με νεύρα , δεν είχα πιει καφέ και μου έφταιγαν όλα.Τώρα, δέκα λεπτά πριν, άρχισα να μουδιάζω και να φοβάμαι.   

 Περίεργο συναίσθημα να περιμένεις εξετάσεις. Εργοστάσιο είμαστε που θέλει συνέχεια παρακολούθηση.

Κάνω ψιθυριστά την προσευχή μου και περιμένω με αγωνία την κα Μίνα να μου πει αν έχω κάτι... Ούτε βαριέμαι πλέον , ούτε έχω νεύρα. Τι πλάκα Θεέ μου, να περιμένεις την κα Μίνα να σου πει αν έχεις κάτι. Έχεις δημιουργήσει πολλούς τέτοιους ανθρώπους με άσπρα ρούχα, σαν άγγελοι-διάβολοι, να σου πουν τι έχεις , αν έχεις και πόσο θα το έχεις. Τι πλάκα. Κι ας μη γελάω.

Αυτή τη στιγμή δε σκέφτομαι τίποτα , ούτε τους αγανακτισμένους , ούτε τους θυμωμένους , ούτε το μνημόνιο , ούτε αν πουληθούν τα νησιά μας, ούτε την εταιρεία που δουλεύω, ούτε τα λεφτά που μου χρωστάει . Τους τα χαρίζω κι όλας , με αντάλλαγμα η κα Μίνα να μου πει πως δεν έχω τίποτα.

18 στα 30.

Έγιναν πολλά. Ήταν θα έλεγα ένα ιδιαίτερα μεταβατικό στάδιο από τα 18 στα 30.


Θυμάμαι στο λύκειο που είχαμε ''τζούρα park'' πίσω από το σχολείο και καπνίζαμε ακούγοντας Σιδηρόπουλο και την είχαμε δει επαναστάτες με martins σκισμένες μπροστά να φαίνεται το μέταλλο. Όταν γυρνούσα σπίτι με εκείνο το μπουφάν των αεροπόρων πρέπει να έζεχνα τσιγαρίλα.


Θυμάμαι και τα ναρκωτικά που η διακίνηση τους τότε ήταν πολύ διακριτική. Τώρα αρκεί μια βόλτα στη Σοφοκλέους και στη Πλατεία Θεάτρου για να δεις έντονες διακινήσεις έξω από τον ο.κα.να μπροστά στους ψευτο-αστυνομικούς.

Με τη ψύχη στο στόμα.

Και σαν μην έφταναν όλα αυτά, η κρίση, οι παράνομοι μετανάστες, τα ναρκωτικά, η ανεργία, η τρύπα του όζοντος, το φαινόμενο του θερμοκηπίου και δεν ξέρω και γώ τι άλλο, έχουμε λέει και το άγχος που είναι η μάστιγα του αιώνα.


Σας παρακαλώ ξυπνήστε! Ποιο άγχος; Αφού όλα πάνε κατά διαόλου εμείς θα έχουμε και άγχος;  Αγχωνόμαστε να πάμε γρήγορα στη δουλειά, αγχωνόμαστε στη δουλειά να τα κάνουμε όλα μη φάμε σουτ, αγχωνόμαστε μη χαλάσουμε τη διάθεση του φίλου, του αδερφού, των γονιών μας.

Το έχεις ζήσει και εσύ.

Σηκώνεσαι από το κρεβατάκι σου αμέριμνος και θεωρείς ότι αφού έχεις το αμαξάκι σου να πας στη δουλίτσα σου είσαι και πολύ μπροστά ναούμ. Φοράς και τα γιάπικα ρουχαλάκια σου γιατί είναι η φύση σου να το παίζεις κονιόρδος και λεζάντας, μπαίνεις στο αμάξι και ξεκινάς.

Να σου πω και εγώ?

Ένας φίλος σήμερα, λίγο εναλλακτικός, μου είπε : ‘’Φίλε, έχω δώσει διορία στον εαυτό μου δύο χρόνια, για να σηκωθώ να φύγω από δω’’ . ‘’Θα πάω στο χωρίο μου και θα την βρω εκεί την άκρη’’.
Είναι επιχειρηματίας και είναι στους ‘’αγανακτισμένους’’. Μου μίλαγε για ενεργειακά σπίτια με χαμηλά κόστη στην επαρχία, μου μίλαγε για την βοήθεια φίλων του και τη συμμετοχή τους στην ενέργεια του αυτή, μου μίλαγε και έβλεπα τη πραγματική αγανάκτηση στα μάτια του.


Ήμουν τόσο κουρασμένος για να μπορέσω να σου πω πως και εγώ φίλε θέλω να φύγω. Γιατί μετά έπρεπε να σου εξηγήσω τα που, τα πως και τα γιατί. Και σκέψου ότι δεν είμαι στους αγανακτισμένους που αν και αυτό στο εξηγήσω θα με καταλάβεις.

Ναι φίλε, με κούρασαν τα όνειρα της μεγάλης ζωής που μου πλασάρανε γονείς και πολιτεία. Ο καθωσπρεπισμός οι σπουδές και οι φαμφάρες. Είναι κάποια χρόνια τώρα που ονειρεύομαι απογευματινές αύρες δίπλα στη θάλασσα με ουζάκι και γέλια, πολλά γέλια. Ονειρεύομαι ψαροκάικα και βόλτες στη προβλήτα ενός νησιού.

Σπίτια νησιώτικα απλά φτιαγμένα όπως τα θέλω εγώ. Και λουλούδια φίλε, πολλά λουλούδια να τα βλέπω το πρωί και να παίρνω τη πιο βαθιά μου ανάσα για να ξεκινήσω τη μέρα μου. Και μια βάρκα να βολτάρω και να ψαρεύω τον ελεύθερο μου χρόνο μακριά από facebook και blog.

Ονειρεύομαι να μάθω την ουσιαστική έννοια της ποιότητας ζωής φίλε. Βαρέθηκα να είμαι αγανακτισμένος είτε στο σπίτι μου είτε στο σύνταγμα. Με χαλάει φίλε και νομίζω ότι με τρώει μέσα μου. Ξέρω ότι τώρα που διαβάζεις με καταλαβαίνεις, σου έρχονται και εσένα ξανά οι δίκες σου εικόνες.

Τα ίδια που σου λέω τώρα θα στα έλεγα και πέντε χρόνια πριν ίσως με όχι τόσο βαριά φωνή. Θέλω να φύγω να συνεχίσω εκεί το πάζλ της ζωής μου και να κάψω την ενοχή μου και τη συνενοχή μου κάτω από τον ήλιο σε ένα νησί.

Να έρθει και εκείνη αν θέλει μαζί μου.

Να αγανακτώ μόνο για ότι δεν το είχα κάνει νωρίτερα..

Σε γελάσανε ελεύθερε άνθρωπε.

Μέσα από ένα άψυχο πληκτρολόγιο , ένα καφέ που τελικά κάθε άλλο παρά γλυκός μου βγήκε, ένα bonsai που απαρνείται σιγά-σιγά το δικαίωμα του για ζωή, κάνω ενδόμυχες σκέψεις για την ελευθερία γενικώς.

Καταλήγω πως η ελευθερία αφορά πολλές πτυχές αλλά όλες έχουν έναν κοινό παρονομαστή , αυτόν της κάθαρσης και ενίοτε της λύτρωσης. Την ελευθερία τολμώ να πω πως , περισσότερο τη διδάχτηκα παρά την έζησα. Η την έζησα αλλά με έναν ιδιαίτερο τρόπο, με τον τρόπο μιας πολύ φθηνής ελευθερίας που ποτέ δεν ήταν αντίστοιχη αυτής για την οποία κάποιοι αγωνίστηκαν.

Διδάχτηκα πως την ελευθερία την προσφέρει απλόχερα η δημοκρατία και κάπου εδώ μπερδεύομαι γιατί δεν θυμάμαι για πια από τις δύο πάλεψαν οι πρόγονοι μας (Διαφωτιστές και Κολοκοτρωνηδες). Και οι δύο αυτές έννοιες αλλοιώθηκαν τόσο πολύ στο πέρασμα του χρόνου που όλοι χάσαμε το θέμα και το ανάθεμα τους. Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που ζούμε σήμερα και τι ελευθερία πρεσβεύει;

Είναι η δημοκρατία που με τη πρόφαση της ανάπτυξης και του ευζήν , αλλά και με την ευγενική χορηγία των μμε δημιούργησε πρόβατα, στο λιβάδι που θέλει να λέγεται Ελλάδα, επί σφαγή.

Σαν σε παιχνίδι στρατηγικής ήταν όλα τόσο συντονισμένα. Δημιούργησε μία παιδεία αόριστη και κατευθυνόμενη για να καλουπώσει Έλληνες απαίδευτους, με παρωπίδες. Τις παλαιότερες γενιές τις αποχαύνωσε με τη τηλεόραση και τα σκουπίδια που τάιζε το μυαλό τους και τους έδωσε την τόσο φθηνή εντύπωση του εύκολου χρήματος και τις χλιδής. Ξαφνικά πολλοί είχαν λύσει τόσο επιφανειακά τα προς το ζην , και όλοι ‘’ανοίγονταν’’. Οι μισθοί εδώ και πολλά χρόνια δεν αυξήθηκαν όμως.

Με την είσοδο στην Ευρώπη (που ποτέ δεν κατανόησα γιατί η Ελλάδα έπρεπε να μπει) οι τραπεζικοί όμιλοι κάνουν ‘’εγκαίνια’’ για τη καταστροφή της χώρας εν γνώσει όλων. Μοιράζουν ψεύτικο χρήμα παντού ακόμη και σε φοιτητές με την επίδειξη της ταυτότητας τους.

Οι ταυτότητες , οι πιστωτικές, η Ευρώπη και τα πρόβατα έμειναν. Χάθηκαν όμως οι τράπεζες, οι ψηφισθέντες και μαζί τους πήραν και την ελευθέρια μας, γιατί δημοκρατία ποτέ δεν υπήρξε τουλάχιστον σε αυτή τη χώρα. Τώρα τρομάζει τα πρόβατα της και όλα αυτά που τρομάζουν είναι απότοκα του συστήματος ενώ αυτός που προκαλεί τον τρόμο, είναι ο ψηφοφόρος μέσα μας, που τη συντηρεί.

Αφήσαμε την ελευθερία να χαθεί μέσα από τα χέρια μας. Ελευθερία δεν είναι μόνο να ζεις αλλά να ζεις με αξιοπρέπεια , ελευθερία δεν είναι μόνο να μαθαίνεις, αλλά να μαθαίνεις πολύπλευρα, ελευθερία δεν είναι μόνο να μιλάς για τα καλά και τα δυνα αλλά να μπορείς να τα υπερασπιστείς κιόλας, ελευθερία δεν είναι μόνο να σκέφτεσαι αλλά τις σκέψεις σου να τις ξεκρεμάς απο το τοίχο του μυαλού σου και να τις κάνεις πράξεις στο πεζοδρόμιο, ελευθερία δεν είναι ότι δεν δέχεσαι τις προσταγές αλλά κάνεις διάλογο.

Σε γελάσανε ελεύθερε άνθρωπε , η ακραία μορφή ελευθερίας δεν είναι η υποκουλτούρα των παιδιών που τρώγανε λουλούδια στα Μάταλα…

Περί κλικών το ανάγνωσμα.

Και να που το κίνημα των αγανακτισμένων ξαφνικά έγινε μολότοφ και αντιασφυξιογόνες μάσκες. Άλλοι θα πουν πως το κίνητρο ήταν απλώς το κερασάκι των νέων μέτρων, άλλοι θα πουν πως ήταν η προγραμματισμένη γενική απεργία.

Απεργία. Έχει χάσει αυτή η λέξη παντελώς το νόημα της. Δεν υπάρχει συντονισμός, ο καθένας απεργεί για τους δικούς του λόγους. Δεξιά βλέπεις τους οικοδόμους, αριστερά τη γενοπ ΔΕΗ και κάπου στη μέση βλέπεις τους λοιπούς αγανακτισμένους. (Οι οικοδόμοι και η γενοπ είναι τυχαία αντιφατικά παραδείγματα ιδιωτικών και δημοσίων υπαλλήλων). Πίσω βλέπεις τους συνταξιούχους που με κόπο τόσων χρόνων δουλειάς διεκδικούν τα δικαιώματα τους.

Ο δικός μου Κ.

Προσπαθούσα μέρες να γράψω κάτι για τον δικό μου Κ. αλλά φοβάμαι. Φοβάμαι και λίγο ντρέπομαι. Με έκανε να αναιρέσω όλα αυτά που πίστευα για τις σχέσεις και τις λέξεις και πως τα παίρνω όλα πίσω τώρα?
Φοβάμαι μη γίνω σαν κι αυτές που λένε όλα τα καλά του κόσμου για τον άνθρωπό τους και κάτι γίνεται στο τέλος και διαψεύδονται. Ντρέπομαι που αλλάζω τις απόψεις μου. Καμαρώνω όμως με την τύχη μου. Δε ξέρω για πόσο θα την έχω. Τώρα είμαι τυχερή.
Όχι δε θα γράψω για τον Κ μου, ντρέπομαι. Θα γράψω τι με έμαθε για τον ερωτευμένο άντρα και πως φέρεται σε μια γυναίκα.Έτσι θα νιώθω ασφάλεια πως δε θα εκτεθώ πολύ. Θα φανεί ότι μιλάω γενικά.
Ο Κ. μου τώρα, γελά με αυτό που έγραψα.

Μισό πορτοκάλι.

Περπατούσα σε ένα στενό κομμάτι δρόμου στρωμένο με πατημένο χώμα. Δίπλα μου, δεξιά και αριστερά οι καλαμιές χόρευαν ρυθμικά με μαέστρο την γλυκιά θαλασσινή αύρα. Ο ήλιος είχε αρχίσει νωχελικά να δύει και πλέον είχε σταματήσει να καίει την ήδη καμμένη μου επιδερμίδα.

Περπατούσα χωρίς στόχο, χωρίς σκοπό. Εικόνες μπερδεμένες στο μυαλό μου, για τις δουλειές, για τις φιλίες, τις σχέσεις που άλλοτε ήρθαν και ξεκαθαρίστηκαν τον πρώτο καιρό που το ''είναι'' μου άρχισε να παθαίνει αλεργικά σοκ. Το στενό δρομάκι είναι ο απολογισμός της ζωής σου που κάνεις λίγο πριν τα 30 και εγώ σέρνω με βία τα παπούτσια μου πάνω στα σημεία που θέλω να χαλάσω.

Ευτυχισμένοι μαζί.

Αυτό που φοβάμαι πιο πολύ είναι μήπως ξυπνήσω μια μέρα και τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά από ότι είναι τώρα.

Φοβάμαι μήπως ξυπνήσω και δεν έχω δουλειά, μήπως ο λογαριασμός μου είναι πάντα γεμάτος λεφτά, μήπως δεν έχω τους καλούς μου φίλους, μήπως ξαφνικά έχω άλλη οικογένεια, μήπως δεν έχω δίπλα μου τους ανθρώπους που αγαπώ.

Φοβάμαι μήπως κανονίζω διακοπές σε μέρη εξωτικά με ανθρώπους που δεν θα ήθελα να πάω ποτέ, μήπως με σταματήσουν στον δρόμο και με προσφωνήσουν με άλλο όνομα από το πραγματικό μου, μήπως όλα σε αυτή τη κοινωνία πάνε τέλεια.

Ο Γ.

Αν και τα ζώδια ποτέ δεν τα κατάλαβα αυτό που μου έχει μείνει είναι αυτό που έντονα ''κράζουν'' πολλοί. Το ζώδιο του σκορπιού. Ο Γ. ανήκει σε αυτό τον παράξενο ζωδιακό κύκλο. Τελικά ίσως καμιά φορά και τα ζώδια έχουν τη ρέντα τους.

Στην άκρη μιας παραλίας, βλέπεις μια μεγάλη γκρι σαγρέ πέτρα. Κάτι σε κάνει να πας προς το μέρος της, κάτι σε κάνει να θέλεις να τη σηκώσεις. Μα πως; Δεν θα αντέξεις. Το δοκιμάζεις και ξαφνικά βλέπεις πως η πέτρα που φαίνονταν βαριά, είναι μια ελαφρόπετρα που και ένα παιδί θα την κατάφερνε. Αυτό είναι ο Γ. Η φαινομενικά ''βιδωμένη'' πάνω του αντίδραση δεν είναι τίποτα άλλο από μια τρομερή ευαισθησία η οποία παίζει κρυφτό με κάθε ευκαιρία.

Η Κ.

Ξυπνά αργά με τα μαλλιά αναστατωμένα απο το γλυκό βύθισμα του ύπνου που τις τα ανακατώνει όπως και τα όνειρα που βλέπει.Το πρωινό της (εκτός από τον καφέ) έρχεται στο κρεβάτι και ξεστομίζει ένα γλυκό ''ευχαριστώ'' με βραχνή φωνή στο ίσως πιο αγαπημένο της πρόσωπο.Καυχιέται πως δεν μπορεί να κάνει βήμα αν δεν πιει καφέ, παρόλα αυτά τον παραγγέλνει και η τηλεφωνική συζήτηση κλείνει με την ερώτηση : ''Θα αργήσει;'' , πράγμα που μαρτυρά πως θέλει να είναι τυπική.

Τα δέκα λεπτά αναμονής γεμίζουν με τη παρακολούθηση των τεκταινόμενων της κάθε μορφής κοινωνικής δικτύωσης. Το κουδούνι χτυπά και ανοίγει τη πόρτα το πιο απλό και τσαλακωμένο ύφος της. Είναι τόσο όμορφη όταν είναι ''τσαλακωμένη''. Φορά τα πιο όμορφα ρούχα της και με τον καφέ στο χέρι φεύγει για τη δουλειά. Προχωρά και μπορείς να δεις, αν την ξέρεις λιγο, πως ο κόσμος ειναι τόσο μικρός για αυτήν.

Η μοναξιά. (Από Κατερίνα Γώγου)

Η μοναξιά...
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών "καλών" καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοιδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.

Καινούριες λέξεις παρακαλώ..

Τελικά το αποφάσισα...δε μου αρέσουν οι λέξεις.
Δε καταλαβαίνω τίποτα από δαύτες. Πού χρησιμοποιούμε για παράδειγμα τη λέξη "σ' αγαπώ?" -σε λίγους, θα απαντήσει κάποιος, διαφωνώ, την έχω πει χιλιάδες φορές για ανθρώπους,γόβες,σκυλιά και κινητά. Σιγά τη λέξη..
"Μια λέξη και όλα σώζονται. Μια λέξη και όλα χάνονται." είχε πει ο Μπρετόν Αντρέ(σημαντικός λογοτέχνης)διαφωνώ,με συμφέρει να διαφωνώ, το βλέμμα είναι που "μιλάει" αυτό θα σου πει αλήθεια. Πολλές γυναίκες έχουν πει "φύγε" με κλάματα στα μάτια και εκείνος δεν πάει πουθενά.Ποια λέξη? Τα μάτια. Αν αυτά δε πουν σε νοιάζομαι,χωρίς να ανοίξουν καν τα χείλια,αν αυτά σε κοιτάνε με μίσος και τα χείλια λένε "φίλε μου?" ποιες λέξεις? τα μάτια,αυτά είναι.
Τα μάτια,τα χέρια και οι πράξεις.Τέλος.Το αποφάσισα.

1

Λόγια. Τι είναι τα λόγια; Είναι το αποτέλεσμα κάποιων σκέψεων και εσωτερικών αναζητήσεων. Δυστυχώς παρόλο τη πλουσιότητα του Ελληνικού λεξιλογίου καμία φορά οι λέξεις που εκφράζουν συγκεκριμένα συναισθήματα δεν διαφέρουν.

Η ένταση. Η ένταση που τα λόγια βγαίνουν απ το στόμα προς τους ανθρώπους δεν είναι πάντα η ίδια. Για την ακρίβεια δεν είναι ποτέ ή ίδια. Αν ήταν προφανώς θα ήμασταν με τους ίδιους ανθρώπους συνέχεια.

Τώρα έχεις αλλάξει βιβλίο και το νόημα της ίδιας λέξης μόνο η καρδία σου το ξέρει. Αυτή το γνωρίζει καλά , το μεταβιβάζει στο μυαλό σου και τελικός εντολοδόχος γίνονται τα χείλη σου. Ο αποδέκτης είναι το βιβλίο και οι γραμμές το μυαλό του και αυτός ''κρίνει'' αν θα γραφτεί κάτι ή όχι.

"Φοβάμαι" (του Μανώλη Αναγνωστάκη)

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό».

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν.

Τάσεις φυγής. Τότε και σήμερα

Μεγαλώνοντας έχεις γαλουχηθει να ζήσεις μια σωστή ζωή αφήνοντας όλους τους πειρασμούς μεταξύ των τριών πρώτων δεκαετιών της ζωής σου. Έτσι και εγώ με δύο γονείς που πάντα νοιάζονταν τα παιδιά τους, που ξαφνικά έγινε ένας που φρόντιζε και για τους δύο, που ξαφνικά ο ένας έμεινε να παρατηρεί πλεόν τη πορεία μου.

Ξέρεις μέσα απο το πέρασμα των χρόνων αυτής της τελευταιάς δεκαετίας έζησα πράγματα. Πράγματα που άλλοτε με γέμιζαν και άλλοτε με έριχναν. Όμως πάντα και τα δύο γίνονταν με τον πιο φθήνο τρόπο. Οι ''φίλοι'' μαζί με τις γυναίκες έρχονταν και φεύγαν γιατί πάντα είχα καλύτερα πράγματα να κάνω και να τους αντικαταστήσω με πρόσωπα πίο σημαντικά στη ζωή μου που ήξερα ότι πάντα θα ''ηταν εκεί''.

40ρης γαρ..

Τον είδα ξανά σήμερα, αν θυμάμαι καλά είναι η όγδοη φορά που τον είδα. Περπατούσε στον πεζόδρομο για να μας συναντήσει και το περπάτημα του ήταν βαρύ πράγμα που υποδήλωνε τη κούραση του ή τις βαθιές σκέψεις του ή ίσως έτσι ήθελε να πιστεύουμε για αυτόν.

Τον ρωτάς την ηλικία του και όταν σου απαντά σαράντα παρά κάτι, σου μένει αδιάφορο γιατί αν τον γνωρίσεις 5 λεπτά, νοιώθεις ότι έχεις να κάνεις με ένα ευαίσθητο παιδί. Τον χαζεύεις όχι μόνο γιατί έχει δημιουργήσει μια καταπληκτική οικογένεια αλλά κυρίως γιατι προέρχεται απο μια τέτοια. Τον χαζεύεις γιατί με όπλο την εξυπνάδα του κυνηγά τα θηράματα των νέων ''ατακαδώρων''. Δεν τον νοιάζει να είναι προσεκτικός στον τρόπο του γιατί δεν θα κάνει λάθος σ αυτό, έτσι και αλλιώς αυτο είναι αυτοελεγχόμενο και ο Ν. έχει σε αυτά τον έλεγχο.

Ξέρεις τάβλι?

-Ξέρεις τάβλι..?

-..εγώ δεν ξέρω..? Στα φοιτητικά μου χρόνια είχαν λιώσει τα πούλια..

Κάπως έτσι ξεκίνησε το πρώτο παιχνίδι μας στο μπαλκόνι ενός δωματίου στη Νότια Εύβοια..

Οι ήττες μου διαδέχονταν η μια την άλλη δίχως να με νοιάζει αν θα καώ αφού ούτως ή άλλως ''καίγομαι'' σε κάθε ματιά σου.. Εσύ το βλέπεις αυτό και με νάζι με ρωτάς : ''μάγια σου 'χω κάνει;'' και εγώ ''καίγομαι'' περισσότερο..

Stavros Tou Notou - Oi Efta Nanoi Sto S/s Cyrenia

Γυρίζει η ρόδα?

Οι φίλοι,ναι,στα δύσκολα φαίνονται …θα πουν κάτι όμορφο τη κατάλληλη στιγμή και θα ανακουφίσουν τον «πονεμένο» μας …έστω και για λίγο.
Αν για παράδειγμα , κάποιος που αγαπάμε πολύ, χωρίσει από την αγαπημένη του , χάσει τη δουλειά του , τσακωθεί με τον καλύτερο του φίλο,έχουμε έτοιμη την ατάκα…:
«ΑΧ…ΒΡΕ..ΜΗ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΣΑΙ,ΟΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ,ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ…ΘΑ ΤΟ ΔΕΙΣ …ΓΙΑ ΚΑΛΟ ΘΑ’ΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΑΛΛΑΓΗ.ΤΩΡΑ ΠΟΝΑΣ ΑΛΛΑ ΜΕΤΑ ΘΑ ΓΕΛΑΣ ΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΕΡΘΕΙ!!!»

Ο γίγαντας.

Το τηλέφωνο χτύπησε και στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο διευθυντής ενός μεγάλου εργοστασίου ξυλείας. Ευγενικός αλλά χωρίς να χάνει ούτε για μια στιγμή τη μαγκιά του ζήτησε την υποστήριξη μας - άμεσα ήθελε λέει να αρχίσει να τιμολογεί.

Το ραντεβού κλείστηκε αυθημερόν και γρήγορα μπήκαμε στο αμάξι με κατεύθυνση τη Παιανία. Μετά από αρκετή ώρα ο ήλιος επισκιάστηκε πίσω από ένα τεράστιο κτήριο από μπετόν. Από αυτά που βλέπεις σε ταινίες , που δεν έχουν πόρτες και παράθυρα και κάθε δέκα τετραγωνικά έχει τσιμεντένιες κολώνες που στηρίζουν τον πάνω όροφο.

Μέσα άνθρωποι σιωπηλοί , αξύριστοι, όχι πολλοί, μόνο οι απαραίτητοι. Ένας σκύλος είναι δεμένος σε ένα σίδερο και δεν φαίνεται να έχει συναίσθηση. Μέσα στην ησυχία ακούγονται οι βωμολοχίες του αφεντικού, όταν ένας εργάτης έκανε λάθος στο κόψιμο των ξύλων και κατέστρεψε μια ολόκληρη παραγγελία.

Βουβός και απλός παρατηρητής ανοίγω τον κεντρικό υπολογιστή και ανάβω ένα τσιγάρο. Κάπου εκεί που αυτά τα μηχανήματα ζητάν password και user name και χίλιες σκέψεις περνάνε για τη δουλειά που έχεις επιλέξει να κάνεις ακούω κάποιον να μου δίνει τα απαραίτητα στοιχεία.

Ήταν περίπου 40, σκυθρωπός. Όχι σαν τους 40ριδες που συναντάς στο γραφείο σου, που κρυμμένοι πίσω από ένα πουκάμισο lacoste προσπαθούν να σου περάσουν το μήνυμα της επαγγελματικής καταξίωσης και της glamourιας.

Αυτός ήταν ψηλός σαν γίγαντας με βρώμικα και κουρασμένα από τη δουλειά χέρια. Οι φόρμες εργασίας και οι μπότες του πρέπει να ήταν ειδική παραγγελία για αυτόν. Όμως ένα μικρό σκουλαρίκι που άστραφτε στο αριστερό αυτί του πρόδωσε την αθωότητα της ψυχής του. Παρατηρούσε τι έκανα με ένα βλέμμα , που δεν μπορούσα να καταλάβω αν εξέφραζε μια φιλομάθεια ή απλά τα ήξερε όλα και περίμενε καρτερικά τη στιγμή που θα με διορθώσει.

Έτσι και έγινε. Οι διορθώσεις ερχόντουσαν η μια μετά την άλλη, ακόμη και για πράγματα που θα ορκιζόμουν πως δεν είχε ιδέα. Γέλασε σαν μικρό παιδί όταν του είπα : ''Ρε γίγαντα, τι κάνεις εσύ εδώ; Εσύ ξέρεις περισσότερα από μένα.'' Το γέλιο του μαρτύρησε ένα πόνο να του τρυπάει βαθιά τη καρδιά. Το κατάλαβα από τον μορφασμό των χειλιών του.

Μου μαρτύρησε πως ζει με τους δύο σκύλους του και τις επτά γάτες του, κάνοντας μου διάλεξη για την μεταξύ τους συμβίωση. ''Όποιος είναι ο πρώτος, μου είπε, αυτός θα είναι και ο αρχηγός. Χτύπησε το τηλέφωνο μου, τον διέκοψα και το σήκωσα. Μιλούσα κάθε άλλο παρά επαγγελματικά, και ο γίγαντας το κατάλαβε. Κατάλαβε την λαχτάρα που είχα να σου μιλήσω.

Ένοιωσα πως είχε κάτι να μου πει, ένοιωσα πως στεναχωρήθηκε. Η δουλειά τελείωσε. Τσιγάρα, λάπτοπ, χαρτιά μπαίνουν στη τσάντα και αυτή με τη σειρά της στον ώμο. Στέκομαι μπροστά στον γίγαντα για να τον ευχαριστήσω ενώ από το γραφείο του αφεντικού σαν από καταπέλτη οι βρισιές προς το πρόσωπο του πέφτουν άρδην.

Τον ρωτάω .....γιατί εσύ εδώ;

Μου απαντά....εγώ κατέστρεψα τη ζωή μου. Μη προδώσεις ποτέ εκείνους που σ'αγαπούν.

... Γεια σου ρε μάγκα μου λέει και χάνεται πίσω από τους τόνους ξύλα

... Γεια σου γίγαντα ψιθυρίζω και κάνω το τελευταίο βήμα να βγω μπροστά από το τσιμεντένιο υπόστεγο.

Απλά συμβαίνει...

«Όταν θέλεις κάτι πολύ, πάντα πραγματοποιείται» λένε … «η δύναμη του υποσυνειδήτου είναι πολύ μεγάλη και δε πρέπει να σταματήσεις να σκέφτεσαι αυτό που θέλεις γιατί δε θα το δεις ποτέ να γίνει πράξη» και έτσι περιμένεις η δουλειά σου να γίνει καλύτερη , ο γκόμενος που έχεις να σε ερωτευτεί και όλοι οι φίλοι σου να καταλάβουν πόσο γαμάτη παρέα είσαι…. «γιατί μπορείς!» «γιατί από εσένα εξαρτάται»

Θεέ μου, τι βάζουμε στο μυαλό μας για να αισθανόμαστε ακόμη πιο μόνοι ?

Παλιότερα ήσουν Εσύ , που αν προσευχόμασταν σωστά, δε βρίζαμε και δε κάναμε αμαρτίες θα γινόταν αυτό που θέλαμε ….αν χάναμε κάτι υλικό δε, με μία φανουρόπιτα ,τσουπ, θα το βρίσκαμε.

Μετά ανακαλύψαμε τη "μοίρα", αυτή τη κυρία που δεν έχω ιδέα τι είναι, αλλά λένε, πως όλα αυτά που παθαίνουμε αυτή τα ήξερε από πριν και επίτηδες μας άφησε να τα πάθουμε. Γιατί όλα είναι «γραμμένα» (αυτή τη δικαιολογία δε τη κατάλαβα ποτέ....)

Τώρα έχουμε το υποσυνείδητο, μάλιστα... Αυτό σύμφωνα με τα καινούρια βιβλία, μας κάνει όλα τα χατίρια… μέχρι και που βάλαμε τη χαμένη μας ταυτότητα βρίσκει!!! αρκεί να το βάλεις σε λειτουργία….

Αλήθεια πως δουλεύει αυτό? Η φανουρόπιτα θα μου ήταν πιο εύκολη!

Άσε που τότε, παλιά, τα έβαζα μαζί σου Θεέ μου αν δε με ήθελε ένας γκόμενος , με αυτό το καινούριο θα τα βάζω μαζί μου!!!!! και έχω πολλά να κατηγορώ τον εαυτό μου…. ας μην έχω και το ότι δε ξέρω να πατάω το on στο υποσυνείδητο μου που έχει πολλές- πολλές δυνατότητες αλλά για κάποιο λόγο το δικό μου δε δουλεύει??!!!!!!!

Ξεκινάω τη κουβέντα με παραδείγματα που έχει ό ένας και ο άλλος να μου πει …..είναι οι μεν που λένε πως έχουν ξεπεράσει και προβλήματα υγείας με τη δύναμη τους και οι δε που είναι ακόμη άρρωστοι αλλά δεν έχουν υποσυνείδητο μάλλον. (Θα πήραν από κανέναν συγγενή που δε θα είχε και αυτός… και τώρα κατηγορούν την κληρονομικότητα .)

Μερικές φορές, νομίζω, δε μπορεί να κάνει τίποτα η δύναμη της ψυχής, ο Θεός και η μοίρα. Ακόμα κι αν ενωθούν... γιατί απλά μερικές φορές έτσι είναι η ζωή. Να πηγαίνεις χάλια στη δουλειά που έχεις επιλέξει και να μη σε γουστάρει και ο γκόμενος που θέλεις.

Ώχου…. από κανέναν δεν εξαρτάται...έτσι συμβαίνει...σε όλους.

Χωράω μέσα σε ένα σπιρτόκουτο.

Όσο αλλάζουν οι εποχές άλλο τόσο αλλάζω και εγώ. Ξεκίνησα σαν ένα άψυχο μικροσκοπικό παιχνίδι που για φωλιά μου χάριζαν ένα σπιρτόκουτο. Ήμουν, ίσως λόγω του μεγέθους μου το πιο αγαπημένο παιχνίδι των παιδιών.

Χρόνια μετά θα με βρεις μέσα στο πατάρι, σε μια σκονισμένη κούτα, δεμένη με ταινία, να κάνω παρέα με πάσης φύσης εγκυκλοπαίδειες και με τα πλεκτά της γιαγιάς που πλέον δεν τα φοράει κανείς. Τρομάζω εδώ. Είναι σκοτείνα, δεν νοιώθω το παιδικό δέρμα να ακουμπάει τη πλαστική φύση μου.

Ζω εδώ πολλά χρόνια τώρα. Που και που βλέπω το φως όταν το παιδί που κάποτε με έπαιζε ανοίγει το πατάρι για να ψάξει. Νομίζω με έχει δει. Είμαι σίγουρος ότι με έχει δει και με έχει αφήσει εδώ ακούνητο χωρίς καν να με αγγίξει. Στεναχωριέμαι.

Ακούω, παρατηρώ, ενίοτε αισθάνομαι. Αισθάνομαι πως τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά. Ακούω πως στη χώρα αυτή που ζω οι άνθρωποι έχουν προβλήματα. Παρατηρώ στα μάτια τη στεναχώρια, τη κούραση και την άκοπη διαδικασία για τα προς το ζην.

Άλλαξαν τόσο πολύ οι εποχές; Άλλαξαν οι άνθρωποι; Τότε δεν έτρεχαν όλοι πανικόβλητοι με το βλέμμα καρφωμένο στο άπειρο. Τότε δεν πατούσαν πάνω σε άλλους για να διακριθούν. Τότε δεν εκμεταλλευόντουσαν όταν ο άλλος είχε προβλήματα. Τι σημαίνει καχυποψία;

Μήπως εκμεταλλευόντουσαν και έχω μείνει εγώ ένα άβουλο ον; Μήπως είναι στη φύση των ανθρώπων που ζουν σε αυτή τη χώρα; -Ωχ.. αδερφέ μου...- Μήπως τα πράγματα είναι όλα τόσο ίδια και απλά περνάνε οι εποχές και είναι οι μόνες που αλλάζουν; Δεν βλέπω πια τόσο μικρά παιχνίδια όσο είμαι εγώ.

Μήπως και τότε δίναν έμενα δώρο αντί για το σπιρτόκουτο;

Άλιμος - Περιστέρι

Κοιτάω γύρω μου και βλέπω ανθρώπους άλλα να λένε και άλλα να κάνουν...με την ίδια δυναμική που τα υπερασπίζονται σε μια συζήτηση με την ίδια πράττουν τα αντίθετα... γιατί το κάνουν αυτό? βρίσκονται σε παράνοια , τους δικαιολογώ.
Κοιτάω γύρω μου και βλέπω ζευγάρια να δείχνουν πολύ ευτυχισμένα... και όταν συναντώ τα πρόσωπα απομονωμένα , μου εκμυστηρεύονται τα χειρότερα ο ένας για τον άλλον...γιατί δε χωρίζουν?έχουν συνηθίσει , τους δικαιολογώ.
Βλέπω αγόρια που για να φλερτάρουν , "δανείζονται¨τα πιο ακριβά μπλουζάκια, κουρεύουν τις τρίχες από το σώμα τους , οι μεν ντρέπονται να πουν ότι μένουν σε χωριό και οι δε που μένουν στην Εκάλη , αναγκάζονται για κάποιο λόγο να το λένε συνέχεια μήπως δεν το έχουν ακούσει τα κορίτσια....νιώθουν ανασφάλεια τους δικαιολογώ....
Ακούω τακούνια μεσάνυχτα από κορίτσια που πάνε για "ποτό" με τις φίλες τους...δεν πάνε για ποτό ,δεν πάνε για να συζητήσουν , για να βρουν κάποιον πάνε...ακούγονται γέλια ,τονίζουν το κραγιόν , μοσχομυρίζουν οι σκάλες και βουρ...στην επιστροφή όμως , όταν δεν έχουν τον έχουν βρει...ο ήχος από το τακούνι είναι πιο σιγανός , το άρωμα έχει καλυφθεί από τσιγάρα, δεν ακούγεται γέλιο...δεν ξέρουν τι πολύτιμο είναι το ποτό με την φίλη...δεν πιστεύουν τη μαμά τους που τους λέει "όλα τυχερά είναι" , όχι, πιστεύουν πως το κραγιόν θα τον φέρει κοντά τους και τότε θα έρθει η στιγμή που δε θα ξαναβγούν με την φίλη τους. Έχουν διαβάζει πολλά περιοδικά τις δικαιολογώ.
Όλοι αυτοί που δικαιολογούν καταστάσεις είναι αυτοί που τις έχουν νιώσει...δε σε καταλαβαίνει κανείς που δε το έχει περάσει αυτό που του λες. Δικαιολογείς γιατί δεν πρέπει να ξεχνάς πως ήσουν πριν βρεις τον εαυτό σου,δεν θα τον έβρισκες ποτέ αν δεν περνούσες όλα τα παραπάνω.Αν δεν κοροιδέψεις τον εαυτό σου δεν θα έρθει η στιγμή που όταν μείνετε οι δυο σας θα σου πει :"σε έχω καταλάβει πως με κοροιδεύεις ...σταμάτα,βαρέθηκα!"
Είναι σπουδαίο όταν έχεις απάντηση στην ερώτηση "τι ζητάς? "
Δικαιολογημένα πια ...έχω απάντηση...ζητάω να χαμογελάω με τους ανθρώπους μου, τις φίλες μου , τα αδέρφια μου που με έκαναν να αγαπάω τον εαυτό μου και να ξέρω να επιλέγω τον άνθρωπο που θα μείνει δίπλα μου...με το κριτήριο...να ξέρει να δικαιολογεί.
Στη διαδρομή Άλιμο -Περιστέρι ήμουν ευτυχισμένη , κοιτούσα τον αδερφό μου που έμπαινε σπίτι του, μιλούσα με την αδερφή μου στο τηλέφωνο, ο άλλος μου αδερφός μου έστελνε sms την κορούλα του , στο σπίτι με περίμενε φαί από την μητέρα μου ....και δίπλα μου ήταν αυτός που δεν ήξερα ποτέ ότι υπάρχει...αυτός που περιέγραφα πως ήθελα ,όταν φορούσα τακούνια στο ποτό με τις φίλες μου και το περίγραμμα στα χείλη μου δεν το έκανα ποτέ με επιτυχία.

http://www.youtube.com/watch?v=XW7A40ny_yE

Μια μπύρα...

...υπερβολικά παγωμένη στη βεράντα του σπιτιού, χαζεύοντας περαστικούς, χωρίς μουσική, με τη τέντα ασπίδα μου, και με μόνη σκέψη πού θα περάσουμε τις καλοκαιρινές διακοπές...

ε! αυτό θέλω τώρα..

**κινήσεις ματ :

1.Κλείδωμα γραφείου

2.Κλειδιά αυτοκινήτου

3.Πορτοφόλι

4.Υπομονή στην εθνική...

Άντε γεια γραφείο!