Ένα jailbrake για τη ζωή σου.

Εκεί που η γωνία του τσιμεντένιου τοίχου αγγίζει τον ορίζοντα. Αυτόν που βλέπεις από το παράθυρο σου. Εκεί στη γωνία είναι στιβαγμένες σκέψεις, ιδεολογίες και μεμψιμοιρίες. Όπως στιβάζονται τα σταφύλια μέσα στις σκάφες πριν τα συνθλίψει ο πατητής, όπως τα λιάζει ο καυτός ήλιος και τα αποξηραίνει.

Αφήνω τα δικά μου, αυτά λιάστηκαν, ωριμάσανε και είναι έτοιμα να πέσουν καταγής στο χώμα που θα ευχόμουν να είναι νωπό. Και πιάνω τα δικά σου κόσμε που ωριμάσανε και δεν αξιώθηκε κανείς να τα ‘’μαζέψει’’. Σαπίσανε.

Μαζί με αυτά σάπισες και εσύ ο ίδιος μέσα σε μια πλάνη ανικανότητας και χειραγώγησης, ανήμπορος να προασπιστείς τα πιο απλά δικαιώματα σου όπως αυτά της εργασίας, του λόγου ακόμη και τις ξεκούρασης.  

Σαν ζητιάνος εδώ και εκεί μαζεύεις υπολείμματα αγάπης, ηδονής, υποφαινόμενης ευτυχίας και μετά τα ξεπουλάς στο όνομα της εγωιστικής ύπαρξης σου. Σε μάθανε να μη βοηθάς αλλά να απαιτείς, να σέβεσαι ψεύτικα, να μη νοιάζεσαι. Σου έκλεισαν τις σκέψεις και τις πρωτοβουλίες μέσα σε ένα κοφίνι και σου άφησαν μια μικρή χαραμάδα να βλέπεις τι θα μπορούσες να είχες κάνει. Σου ευνούχισαν το μικρό κομμάτι του μυαλού σου που προκαλεί την αντίδραση.

Τώρα μοντάρεις σκηνές στο σήριαλ της πορείας σου για να κρύψεις τα δικά σου λάθη ζώντας κάτω από την ασφάλεια μιας στέγης ή μιας φαινομενικά ευτυχισμένης οικογένειας και μένεις εκεί. Δεν σκηνοθετείς εσύ, δεν γράφεις πλέον το σενάριο της ζωής σου. Λειτουργείς με κοντρόλ , παθητικά. Το jailbrake σε νοιάζει μόνο για το κινητό σου τηλέφωνο και εσύ βαδίζεις μόνο σε αυτά που σου ορίζουν. Έχεις βγει απ την εγγύηση πολύ καιρό. Στάσιμος.

Στασιμότητα. Συμβαίνει. Την δέχεσαι. Όχι ευχάριστα στην αρχή  αλλά με οργή. Είναι τόσο δυνατή όμως που παρασέρνει την οργή σου και τη μετατρέπει πάλι σε στασιμότητα αφήνοντας στο άλλοτε δυνατό κορμί της σημάδια προχωρημένης αποσύνθεσης.

Έχει μετατρέψει τα παρελθοντικά όνειρα σου για οικογένεια, γαλήνη και ευημερία σε νεύρα, tavor και xanax και βιδώνει το μυαλό σου όλες τις πλασματικές σου χαρές. Για κάποια στιγμή νοιώθεις την ανθρώπινη ύπαρξη σου αλλά η αντίδραση σου είναι δεμένη στο κρεβάτι όπως τα χέρια της πόρνης στο πιο βρώμικο οίκο ανοχής και όλα στο νου σου βιάζονται ομαδικά και συστηματικά.

Ξυπνάς ιδρωμένος κόσμε γιατί είδες στον ύπνο σου ότι ζούσες σε μια φούσκα χωρίς αέρα. Ηρεμείς, νοσταλγείς, επαναπαύεσαι ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες. Είναι ανάγκη να έρθουν καλύτερες μέρες όχι για μας. Το κοφίνι δύσκολα ανοίγει τώρα. Για τα παιδιά μας. Για να μην τους περάσουμε την δική μας πλασματική ζωή σαν αληθινή.