Τελευταία μέρα του 2011

 Το 2011 φεύγει σήμερα… ήταν μία δύσκολη χρονιά για μένα σε όλους τους τομείς ..εκτός από έναν.

Η χώρα μου πήγε κατά διαόλου, η δουλειά μου επίσης , κάποιες «φιλίες» μου το ίδιο, εκτός …από την προσωπική μου ζωή…. Ναι είναι αυτό που λένε πως «δεν μπορείς να τα έχεις όλα»

Η Μαρίτσα, και η υπόλοιπη οικογένεια μου είναι όλοι καλά.. και έτσι συνέχεια θέλω να σκέφτομαι αυτό που μου είπε κάποια στιγμή ένας συνάδελφός μου , ο Α. «τίποτα κακό από το χειρότερο»

Δεν μου άρεσε ποτέ να μιζεριάζω, αν και το έκανα πολλές φορές το 2011, δεν μου άρεσε να κλαίω , αν και αυτό το έκανα και για κανέναν λόγο δεν μου άρεσε ποτέ να απογοητεύομαι από τις επιλογές στις φιλίες μου, αν και δόξα σοι ο Θεός και αυτό μια χαρά το έπαθα φέτος. Να φύγει το 2011 ναι , να φύγει και να διατηρηθούν όλα τα καλά του την επόμενη χρονιά.

Γιατί είχε και καλά. Είχε υγεία και αυτό μου φτάνει. Φέτος ήταν η πρώτη χρονιά που δεν έπαθα ούτε γρίπη. Ναι. Ούτε συνάχι.

Go cheap and chic

Βάλε... τα Χριστούγεννα στο υπνοδωμάτιο σου...

Οκ λοιπόν... ήρθαν τα Χριστούγεννα και είμαστε έτοιμοι για την αλλαγή του χρόνου. Όπου και να κοιτάξεις γύρω σου βλέπεις στολισμένα μπαλκόνια, φωτάκια-βροχές, αγίους να σκαρφαλώνουν. Τέλεια όλα αυτά!

Βάζω στοίχημα όμως ότι οι περισσότεροι από εσάς στο εσωτερικό του σπιτιού έχετε στολίσει μόνο το σαλόνι, ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο, μερικές πρασσινάδες και φωτάκια να αναβοσβήνουν...

Ακόμη και εσύ που θα πεις ''ε! όχι δα.. εγώ έχω στολίσει ανάποδο χριστουγεννιάτικο δέντρο μαύρο με μωβ αποχρώσεις'' γιατί δεν δοκιμάζεις να στολίσεις και τα ενδότερα του σπιτιού σου...

Θα χρειαστείς:

1.Ένα -δύο κουτάκια λαμπάκια

2.Φαντασία

3.Ζεστη και καλή καρδιά!

Απολαύστε!!

Go Cheap and Chic gr.

kate moss ... 

Go Cheap and Chic gr

                                                                                                                

   https://www.facebook.com/GoCheapAndChic

Go Cheap and Chic gr.

                                         

Go Cheap and Chic gr.

Αφιερωμένο στα παιδιά

Χριστουγεννιάτικα στολίδια… από τον κήπο!!

Μπορεί φέτος να μην έχεις καμία διάθεση να γιορτάσεις τα Χριστούγεννα…να μην έχεις διάθεση να στολίσεις, να ψωνίσεις και γενικά το μόνο που θες είναι να περάσουν οι μέρες χωρίς περισσότερες «εκπλήξεις»!!

Τα παιδιά, όμως, τι φταίνε;; Πραγματικά αναρωτήσου τι απ’όλα αυτά που ζούμε τον τελευταίο καιρό τους αξίζει; Ναι, ακριβώς αυτό… τίποτα!! Τους αξίζει να περάσουν καλά, να διασκεδάσουν και να δημιουργήσουν κι εκείνα το δικό τους χριστουγεννιάτικο παραμύθι!

Γι ‘ αυτό οπλίσου με καλή διάθεση, άφησε με έναν μεγάλο αναστεναγμό πίσω σου όσα άσχημα σε απασχολούν και …μην ξοδέψεις τίποτα!! Τόσο chic…

Παίρνουμε ένα λεμόνι (ή πορτοκάλι). Το κόβουμε σε ροδέλες μετρίου πάχους. Τις βάζουμε στο φούρνο και τις αφήνουμε μέχρι να στεγνώσουν αρκετά. (15 – 20 λεπτά περίπου)Αφού τις βγάλουμε από το φούρνο, ανοίγουμε μία μικρή τρύπα με τη βελόνα και περνάμε μία κλωστή (διπλή), ώστε να μπορούμε να τις κρεμάσουμε.

Το πασπάλισμα με χρυσόσκονη είναι προαιρετικό, αλλά και εξαιρετικά όμορφο!!Έτοιμα τα πανέμορφα αστραφτερά και..μοσχομυριστά , χειροποίητα στολίδια!

Βρίσκουμε μικρά, στρογγυλά πορτοκάλια με σχετικά ομοιόμορφο φλοιό (χωρίς χτυπήματα και δυσχρωμίες).

Τα καθαρίζουμε και τα περνάμε με λίγο λαδάκι για να γυαλίσουν. (και πάλι η χρυσόσκονη, προαιρετική).

Go Cheap and Chic gr.

________________________________________________________________________________________

«10 ΤΡΟΠΟΙ ΝΑ ΞΕΝΕΡΩΣΕΙΣ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ»

1. Υπερβολική κολώνια

Μια σωστή και μετρημένη δόση από μια ακριβή κολώνια είναι ωραίο πάνω σε έναν άντρα, αλλά προσοχή! Με υπερβολική δόση μπορεί να νομίσει ότι προσπαθείτε να καλύψετε τη κακή μυρωδιά του σώματος σας ή ακόμα και να της έρθει αναγούλα.

Προσοχή λοιπόν ! Μη πλακώνετε κάθε σημείο του σώματος σας με την αγαπημένη σας σειρά προϊόντων straight ή Brut(πατσουλί) και εν συνεχεία να αδειάσετε την άλλη μισή αγαπημένη σας straight ή Brut (πατσουλί) κολώνια πάνω σας!

Μην νομίζετε ότι ένα αποσμητικό έντονο σε συνδυασμό με πολύ κολώνια θα σας κάνει πιο γοητευτικό , το πιθανότερο είναι να εξαφανιστούν όλοι απο δίπλα σας! Και σταματήστε επιτέλους να βάζετε σπρέι αποσμητικό μέσα από το παντελόνι !!!

Go Cheap and Chic gr.

Les Deux Magots - Παρίσι

Go Cheap and Chic

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ.

1. ΠΟΣΟ ΠΙΣΤΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ..

Τις τελευταίες μέρες έχεις διακρίνει μια περίεργη συμπεριφορά, είναι απόμακρη και δεν έχει όρεξη. Γκρινιάζει συνέχεια. Η ασταμάτητη γκρίνια της σε αυτά που λέτε και κάνετε είναι ένδειξη της υποσυνείδητης προσπάθειας που καταβάλει για να δικαιολογήσει στον εαυτό της και τις πράξεις της. Αίσχος!!!

Δεν έχετε ποτέ ξεκάθαρη εικόνα του καθημερινού της προγράμματος, επίσης αποφεύγει συζητήσεις και ποτέ δεν σου δίνει ολοκληρωμένες απαντήσεις στις απορίες και ερωτήσεις σου!

(Θα μπορούσα να γράψω 15 σελίδες με τα συμπτώματα απιστίας αλλά πρέπει να είμαι συνοπτικός!)

Ακόμα όμως και απόμακρη να είναι το τελευταίο διάστημα μην βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα και βρεθείς προ εκπλήξεως! Ίσως η σχέση σου να έχει πάρει το κάτω δρόμο και να φταίτε εσείς! Προσπάθησε να κάνεις μια κουβέντα μαζί της χωρίς να βάζεις μπροστά τα «Εγώ» ή τα «εσύ» γιατί μάλλον θα έχει άσχημο τέλος. Αντίθετα μια έρευνα στο Journal of Psychology and Aging , κατέληξε ότι βάζοντας μπροστά τις λέξεις «εμείς» ή «εμάς» τα ζευγάρια έχουν μια καλύτερη κατάληξη.

Δόξα τα λεφτά , έχουμε Θεό.

Από Τζέλα.... 

Βλέπουμε κάθε μέρα στις ειδήσεις μηχανήματα που μετράνε λεφτά, πολλά λεφτά και συ ανοίγεις κουμπαράδες γουρουνάκια στο τέλος  του μήνα για τσιγάρα, αν είσαι τυχερός και έχεις κουμπαρά. Δεν είχα μάθει ποτέ να ζω με πολλά και δουλεύω από τα 17.

Σήκω & προσπάθησε

 

Σκεφτόμουν πως καμιά φορά δεν είναι πάντα κακό να μηδενίζεις. Η ζωή κάνει σχέδια για σένα και να σκέφτεσαι πάντα , πως μπορεί να είναι και για καλό. Μιλούσα με μία υπάλληλο εταιρείας η οποία έκλαιγε γιατί μόλις είχε λάβει την απόλυσή της, δεν πέρασαν δέκα ημέρες και τυχαία όταν πήρα σε μία πιο μεγάλη εταιρεία από αυτή που δούλευε , σήκωσε το τηλέφωνο εκείνη... Της βγήκαν σε καλό τα κλάματα και σε καλύτερο η απόλυσή της.

Ζεις ή νομίζεις οτι ζεις...; κείμενο γραμμένο από Θ.

 Όταν ζεις το ιδανικό, αυτό που θέλει κάθε άνθρωπος, το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον σου για να ξεχάσεις να ζεις... 

Άμα τους πιάσω αυτούς εκεί πάνω που κάνουν κουμάντο στη ζωή μου δεν ξέρω ούτε εγώ τι θα γίνει! 

Σχέσεις .. Χωρισμοί... όλα για κάποιον λόγο γίνονται, όλα για καλό... Έτσι λένε δηλαδή οι μεγαλύτεροί μου... 

θυμάμαι μου έλεγε η μαμά μου όταν ήμουν μικρή "Ν'ακούς τους μεγαλύτερούς σου, κάτι ξέρουν..." 

Ναι, είδα πόσο σκατά τα έχουν κάνει κι' αυτοί.... 

Όταν είσαι με κάποιον δίνεις και παίρνεις.. Γίνεται μια αμφίδρομη ανταλλαγή συναισθημάτων άνευ όρων. 

Μαγικές στιγμές, πρωτόγνωρα συναισθήματα, ματιές γεμάτες νόημα και αγάπη... πολύ αγάπη!!! 

Ζείς τον έρωτα ρε παιδί μου κάθε μέρα και νιώθεις γεμάτος αλλά κάποια στιγμή καταλαβαίνεις ότι... δεν ζείς!!! Δεν ζεις ουσιαστικά αυτό που νόμιζες...

Το καταλαβαίνεις όταν έχεις ήδη χωρίσει... Μα πως; Γιατί; Γιατί; Γιατί; 

Εδώ το καλό μέλι.

Το ξύπνημα όσο μπαίνει το φθινόπωρο γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο.  Το κάθισμα του αυτοκινήτου μου μου λέει κάθε πρωί είσαι τυχερός που έχεις ακόμη δουλειά και μάλιστα επί πληρωμή.


Πρώτη στάση για πρωινό καφέ. Στην είσοδο σκέφτομαι μήπως είναι υπερβολή τα καθημερινά 2,30 για τον καφέ ενώ μπορώ να τον φτιάξω στο γραφείο μου. Και εκεί που είμαι έτοιμος για οπισθοχώρηση βλέπω μέσα ουρά να περιμένει να δώσει τα 2,30. Εκεί την πατάω πάντα. Σαν κλασσικό δείγμα του Έλληνα που ακολουθεί τους πολλούς περιμένω και εγώ στοργικά και υπομονετικά. Κατανάλωση.

ΤΟ ΒΑΖΟ

Ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη του μ' ένα μεγάλο χάρτινο κουτί. Χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο και άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες. Οι μαθητές τον κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε : «Είναι γεμάτο το βάζο;» και οι μαθητές απάντησαν : «Ναι, είναι γεμάτο.»

 

Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βοτσαλάκια και άρχισε να γεμίζει το βάζο, το κούνησε λίγο και τα βοτσαλάκια κύλησανκαι γέμισαν τα κενά μεταξύ των πετρών. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε : «Είναι γεμάτο το βάζο;» και οι μαθητές απάντησαν : «Ναι, είναι γεμάτο.»

... Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα κενά μεταξύ των πετρών και των βότσαλων. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε : «Είναι γεμάτο το βάζο;» και οι μαθητές δίστασαν για λίγο, αλλά απάντησαν : «Ναι, είναι γεμάτο.»

Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα δύο μπουκάλια μπύρες και άρχισε να τα αδειάζει μέσα στο βάζο. Τα υγρά γέμισαν όλα τα υπόλοιπα κενά του βάζου. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε : «Είναι γεμάτο το βάζο;» και οι μαθητές γέλασαν αυτή την φορά και απάντησαν : «Ναι, είναι γεμάτο.»

Σάμος...

Ποτέ πια μαζί... μόνο χώρια

Θυμάμαι παλιά που τσακωνόμασταν για τις γειτονιές. Κάναμε με τα χέρια μας μια αλυσίδα και δεν επιτρέπαμε να τη σπάσουν οι άλλοι , από το απέναντι στενό.Βγάζαμε και συνθήματα, υπέρ του δικού μας στενού και κατά ,από την εκκλησία και πέρα. Τότε δεν είχα καταλάβει ότι όλα είναι ένα κόλπο. Μεγάλο κόλπο υπέρ κάποιων , που δεν έχω καταλάβει ακόμη. 
Όλοι είμαστε σε ομάδες. Όλοι χωρισμένοι. Ολυμπιακοί βαράνε παναθηναϊκούς. Αριστεροί και δεξιοί, η άνω Μαγούλα με την κάτω Μαγούλα. Δημοσιογράφοι εντύπων με δημοσιογράφους τηλεόρασης ,πλούσιοι με φτωχούς , ταξιτζήδες με τους λοιπούς οδηγούς, βόρεια και δυτικά, μελαχρινές με ξανθιές, φλώροι με έντεχνους και κατά τα άλλα , όλοι μαζί κατά των μεταναστών...όποτε το θυμόμαστε και δεν τους έχουμε φωνάξει για κανένα μερεμέτι.
Πλακώνονται στα κοινωνικά δίκτυα , γιατί κάποιος είπε δημοκρατικά την άποψή του.Τον βρίζουν οι άνθρωποι που είναι κατά της ακροδεξιάς και της χούντας. Οι άνθρωποι που παρεξηγούνται με τους απόλυτους πολιτικούς.Ενώ όλοι οι άλλοι μας βιάζουν κανονικά,εμείς ξεσπάμε στον κομμωτή μας, που μας είπε πως οι ξανθιές είναι πιο εντυπωσιακές.
Πλακώνονται στους δρόμους οι ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ περνάει από δίπλα τους ο πολιτικός που έχει βίλες στα νησιά και διαμερίσματα στο Κολωνάκι, με μαύρο τζιπ και φιμέ τζάμια , ακούγοντας τραγούδια. Δεν γυρνάμε να δούμε βέβαια , συνεχίζουμε το ξύλο.
Όλα τα μεγάλα σκάνδαλα με τα πολλά εκατομμύρια που κάποιοι έχουν φάει, έχουν ξεχαστεί και στη θέση τους έχουμε βάλει τη θέση της δασκάλας. Μας ενοχλεί πολύ που κάθεται τρεις μήνες. Πιο πολύ από κάθε άλλη φορά.

"Τα τσιγάρα δεν λήγουν"

 Είχα, δε μου αρέσει το είχα. Έχω μία φίλη που τους τελευταίους 8 μήνες περίπου, έχουμε

χαθεί.

Ήταν η παρέα μου κάθε απόγευμα σχεδόν. Φεύγαμε μετά τη δουλειά και καθόμασταν με τις ώρες σε μία καφετέρια που επίτηδες επιλέγαμε να μην είχε κόσμο. Δε θέλαμε να μας αποσπάει τίποτα την προσοχή, στα θέματα που είχαμε για συζήτηση. Ανάθεμα με,  αν θυμάμαι πως βρίσκαμε αυτά τα θέματα που μας κρατούσαν συνολικά 8 ώρες σε μία καρέκλα. 

Όταν δεν είχαμε λεφτά , ήταν πολυτέλεια να είχαμε τουλάχιστον τσιγάρα, γιατί είχαμε παγκάκια, σκαλάκια , ομπρέλα και πεζούλια. Είχαμε μεγάλη χαρά κάθε φορά που βρισκόμασταν , σαν να είχαμε να τα πούμε μέρες και είχαμε μόνο ώρες.

Η φίλη μου είχε, δε μου αρέσει το είχε , έχει, ένα γέλιο τόσο δυνατό που σε κάνει να γελάς και εσύ μαζί της , χωρίς να έχεις ακούσει το αστείο. Έχει πολύ μεγάλη αγκαλιά και νομίζω πως ήρθε η στιγμή να μάθει , πως με έσφιγγε πάρα πολύ , όταν είχε μέρες να με δει. Ποτέ δεν ήταν μίζερη, όταν έβγαινε έξω , κι όταν ήταν μίζερη, δεν έβγαινε ποτέ έξω. Όταν την έπαιρνα για να της πω να βγούμε το όχι της, μου έκοβε τη χολή, δεν με έπαιρνε να την πιέσω, όταν όμως ήθελε εκείνη να βγούμε, δεν χαμπάριαζε τίποτα, ήταν ικανή να έρθει με το ταξί κάτω από το σπίτι μου και να χτυπάει κουδούνια. Ήξερε γιατί το έκανε αυτό. Ήξερε πως ότι και να έχω , είχε τον τρόπο να με κάνει να γελάω δυνατά. Θα γελούσε εκείνη πρώτα και όλα τα άλλα έρχονται μόνα τους. Την αγαπούσε και το σπίτι μου βέβαια και το ήξερε και αυτό. 

 Έχω τόσες αστείες στιγμές να γράψω, που περάσαμε μαζί. Μα δεν μπορώ να πω ούτε μία δημοσίως. Θα βγω σε μια ζωντανή εκπομπή και θα ξεράσω όλα τα μυστικά μας. (αυτό ήταν η απειλή μας) Έχω να θυμάμαι και κλάματα που κάναμε μαζί, με μάλωνε και την μάλωνα , ειδικά όταν μου έλεγε πως δεν ήταν όμορφη. Πετούσα την εσάρπα στον ώμο και δώστου ύφος εγώ.

Η Τζέλα , ο Τζώνυ και η Τζέσικα.

 Στα θρανία του Γυμνασίου που πήγα, γνώρισα φίλους ζωής.

Φίλους από αυτούς που δεν τους ξεχωρίζεις από την οικογένειά σου. Φίλους που ξέρουν και το πιο μικρό μυστικό για σένα…

Τα κοινά μας ενδιαφέροντα ήταν οι πορείες , το παγωτό μηχανής, να μαθαίνουμε συνθήματα , να πηγαίνουμε στη ραδιοφωνική εκπομπή που κάναμε και στην επιστροφή για το σπίτι, να κοροϊδεύουμε ο ένας τον άλλον…

 Αυτά γίνονται ακόμα, μόνο που το παγωτό αντικαταστάθηκε από τη  μπύρα , τα συνθήματα, από στίχους τραγουδιών και παρέμεινε να ακούμε τη φωνή του ενός ,στις διαφημίσεις …για να μας θυμίζει το ραδιόφωνο. 

Βασικοί είναι τρεις , αλλά αγαπάμε κι άλλους...να σας τους συστήσω.

Το πιο όμορφο κείμενο...

Αποχαιρετιστήρια επιστολή από τον Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες. Κολομβιανός συγγραφέας βραβευμένος με νόμπελ λογοτεχνίας. Έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: καρκίνος στους λεμφαδένες.

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως να έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτά που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.
Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ....

Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα....

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται ....

Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει.

Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος.

Να και κάτι σημαντικό .....

Διάβασέ το...

http://mylymeupdates.blogspot.com/p/india-calling.html

Η Κωνσταντίνα χωρίς κρίση

Η Κωνσταστίνα χωρίς κρίση!

Πτώχευσα πριν από εσάς...κορόιδα!

Κρίση, κρίση ,κρίση, απολύσεις , μειώσεις , αυξάνεται το Φ.Π.Α. , μειώνεται ο μισθός μας, δεν θα μας δίνουν αποζημιώσεις όταν μας διώχνουν... καταστρεφόμαστε, λένε τα ΜΜΕ.Εγώ γιατί δε τα καταλαβαίνω όλο αυτό τον πανικό; Τώρα το διαπίστωσαν ;

Πάντα ακριβά τα έβλεπα τα προϊόντα στα ράφια των super market. Πάντα ακριβά τα έβλεπα όλα. Ποτέ δεν ψώνιζα στα καταστήματα του Κολωνακίου ,δεν είχα να ψωνίσω. Δεν πήρα ποτέ δάνειο για να πάω διακοπές, δεν πήρα ποτέ δάνειο γενικώς. Δε νομίζω πως θα μου έδιναν κι όλας.

Ένα jailbrake για τη ζωή σου.

Εκεί που η γωνία του τσιμεντένιου τοίχου αγγίζει τον ορίζοντα. Αυτόν που βλέπεις από το παράθυρο σου. Εκεί στη γωνία είναι στιβαγμένες σκέψεις, ιδεολογίες και μεμψιμοιρίες. Όπως στιβάζονται τα σταφύλια μέσα στις σκάφες πριν τα συνθλίψει ο πατητής, όπως τα λιάζει ο καυτός ήλιος και τα αποξηραίνει.

Αφήνω τα δικά μου, αυτά λιάστηκαν, ωριμάσανε και είναι έτοιμα να πέσουν καταγής στο χώμα που θα ευχόμουν να είναι νωπό. Και πιάνω τα δικά σου κόσμε που ωριμάσανε και δεν αξιώθηκε κανείς να τα ‘’μαζέψει’’. Σαπίσανε.

Μαζί με αυτά σάπισες και εσύ ο ίδιος μέσα σε μια πλάνη ανικανότητας και χειραγώγησης, ανήμπορος να προασπιστείς τα πιο απλά δικαιώματα σου όπως αυτά της εργασίας, του λόγου ακόμη και τις ξεκούρασης.  

ΤΑ 100€

 «Δεν θα αλλάξεις τον κόσμο εσύ» μου είπε ο γιατρός μου πρόσφατα. «Θα τους αφήσεις όλους να είναι μπερδεμένοι , λυπημένοι και μίζεροι, περνάνε καλά αυτοί έτσι. Εσύ νομίζεις ότι υποφέρουν.» Στη συνέχεια με κοίταξε για δύο λεπτά χωρίς να μιλήσει. Δεν ήξερα τι να του πω. Του έδωσα 100€ και σηκώθηκα. Σκέφτηκα πως και εγώ μπορώ να το κάνω αυτό που κάνει. Να κάνω πως εξετάζω κάποιον , να του λέω ότι έπαθε κάτι από άγχος και μετά να του δίνω μια συμβουλή κλισέ. Στη συνέχεια θα του έπαιρνα και τα λεφτά του και όλα καλά…. Λίγο πριν φύγω , μου είπε πως είναι αστείο «κάποιος να περνά καλά και εσύ να στεναχωριέσαι.»

 Φεύγοντας, το μόνο που κατάλαβα είναι πως δεν έχω πια τα 100€ στη τσέπη μου. Όλα τα άλλα όχι . Μάλιστα του είχα και μούτρα πως δε κατάλαβε τίποτα από αυτά που του λέω.

Πολύχρωμες σκέψεις.

Μια Κυριακή μεγάλη που μέσα της μπορεί να χωρέσει αρκετές μέρες μαζί. Βγαίνω στο μπαλκόνι και ο ήλιος είναι τόσο κίτρινος όσο ποτέ.  Με στραβώνει και αυτομάτως τα καφέ παντζούρια ξανακλείνουν για να στεγάζουν με δροσιά τις σκέψεις μου.


Ήθελα σήμερα να πάω μια βόλτα να δω το πράσινο των δέντρων να αντικατοπτρίζεται στο βαθύ μπλε της θάλασσας αλλά στο τέλος συνειδητοποιώ πως είναι και οκ στο σπίτι. Κάθομαι στο κρεβάτι και τακτοποιώ λίγο τις σκέψεις μου όχι τα συναισθήματα μου. Αυτά είναι ξεκάθαρα. Οι σκέψεις μου πολύχρωμες.

Tζοβενισμός του Σαββατοκύριακου

Παρασκευή και Σάββατο, είναι σούπερ μέρες για τους απανταχού εργένηδες και όχι μόνο που ντύνονται μέσα στα λαμέ , άρωμα dg τις περισσότερες φορές αγορασμένο από τα πρεζάκια που συχνάζουν στα κτελ και ίδιας μάρκας σώβρακο να φαίνεται σε κάθε σκύψιμο ή σήκωμα των χεριών. Αν αυτοί είναι είναι μέχρι 26-27 δεν τους κατηγορώ, νομίζω ότι στις μέρες μας αυτοί οι άνδρες ψάχνουν τον εαυτό τους ακόμη. Όταν όμως τα σωβρακάκια , τα ανοιχτά πουκάμισα, οι γελίες συμπεριφορές συνδιάζονται με ηλικίες 30+ τότε έχεις πρόβλημα και πρέπει να το ψάξεις φίλε. Μπορεί να χρειάζεσαι τη βοήθεια ενός ειδικού και η περίπτωση σου λέγεται ''τζοβένισμος του Σαββατοκύριακου''.

Το αόρατο χέρι.

Το αόρατο χέρι και..

...η σφαλιάρα Από την Κων/να Αράπογλου.
Το όνειρό μου, είναι να υπήρχε ένα αόρατο χέρι. Ναι. Χέρι. Ντυμένο με ένα γάντι που από πάνω του να είχε τρουκς, από αυτά τα σιδερένια τα μυτερά και να τρώει μια σφαλιάρα από εκεί που δε το περιμένει, όποιος κατά τη γνώμη μου έλεγε ή έκανε μια βλακεία. Ιδανικό θα ήταν και όποιος την σκεφτόταν βέβαια.

Ζώδια. Σχέσεις και χωρισμοί.

ΚΡΙΟΣ

Πέσιμο: «Ένα είναι σίγουρο για τον Κριό, άντρα ή γυναίκα. Δεν πάσχει από αυτοπεποίθηση. Ένα κριάρι θα σε σταμπάρει από την αρχή, πάντα χαίρεται να διακρίνει τους θαυμαστές του. Θα σε προσεγγίσει με κάτι σαν αυτό: «Πρόσεξα ότι εδώ και πολλή ώρα με καρφώνεις έντονα. Δε σ’ αδικώ. Σήμερα είμαι ένας κούκλος.»

Ατάκα χωρισμού: «Το ξέρω, θα σου είναι πολύ δύσκολο. Θα σου λείπω, θα υποφέρεις και ενδεχομένως θα πέσεις και στα ναρκωτικά. Δε γίνεται όμως αλλιώς. Φεύγω. Τώρα μπορείς να αυτοκτονήσεις.»

Alter ego? Νο!

Πότε δεν πίστεψα στα ζώδια ούτε για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα ούτε για το ''ταίριασμα'' στις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων. Αν είναι δύο άνθρωποι να ταιριάξουν θα ταιριάξουν έτσι και αλλιώς. Αυτά είναι δικαιολογίες στο τελείωμα μιας σχέσης ή συνειρμοί για να αναφερθείς σε αυτές όταν τελειώσει η σχέση (πχ ''εγώ το είχα πει'')

Η ζωή σε δύο ρόδες by kostas v

Ένα video από τον Κώστα Β. αφιερωμένο σε όλους τους μοτοσυκλετιστές. Το κράνος είναι για το κεφάλι όχι για τον αγκώνα...

Σκέψεις κάτω απ' το ημίφως.

"Από Θ."


Είμαι εγώ... Γιατί φοβάμαι να μείνω μόνη με τον εαυτό μου;
Γιατί χρειάζομαι πάντα έναν άνθρωπο να μου δείχνει ότι με νοιάζεται, ότι με αγαπάει;
Πως έχω απαιτήσεις απ' αυτόν τον άνθρωπο να μου δώσει ό,τι εγώ έχω ανάγκη;
Εγώ μπορώ να του δώσω αυτά που έχει ανάγκη εκείνος;
Γιατί είναι όλα τόσο περίπλοκα στο μυαλό μου και δεν μ' αφήνουν οι σκέψεις να ηρεμήσω;

Φύγετε παλιοσκέψεις, αρκετά βασανίσατε το μυαλό μου το τελευταίο διάστημα!

Μπερδεμένοι άντρες

Τους συμπαθώ τους άντρες της σήμερον εποχή. Τους έχουμε αλλοιώσει, τους έχουμε μπερδέψει  και τους λυπάμαι λίγο.

Τους έχουμε πει  να ξυρίζονται σε όλο τους το σώμα, γιατί είναι πιο όμορφοι άτριχοι, τους έχουμε πει να βάζουν κρέμες στο πρόσωπό τους για να μη «σπάσουν» γρήγορα . Τους έχουμε πει πως πρέπει να έχουν το πιο ακριβό αυτοκίνητο και να βγάζουν πολλά λεφτά αλλιώς γυναίκα ούτε που πρόκειται να τους κοιτάξει.

Οι μεν ντρέπονται να πουν σε μια παρέα ότι μένουν δυτικά , και ντρέπονται αν δεν έχουν πάρει κάποιο σπουδαίο  πτυχίο. Οι άλλοι που είναι γιατροί και δικηγόροι αν δεν πάρουν μία του επιπέδου τους , οι γονείς τους συμβιβάζονται με μοντέλο. Αλλά ως εκεί. 

Χωρίς αγάπη.

Μια ταινία μικρού μήκους για το πως είναι η ζωή χωρίς αγάπη. Εκπληκτικό!

Το Signs του Patrick Hughes είναι μια από τις πιο δημοφιλείς ταινίες μικρού μήκους που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια στο διαδίκτυο. 

Μέχρι 250 λέξεις.

Λένε ότι τα κείμενα στα blog πρέπει να είναι μέχρι 250 λέξεις για να είναι ευανάγνωστες και ευχάριστες στον αναγνώστη. Στη προκειμένη περίπτωση έχοντας σαν αναγνώστη εσένα θα προσπαθήσω να χωρέσω τις σκέψεις μου σε 250 λέξεις.. 

Εκείνος & Εκείνη...από Πηνελόπη

Σαν να μην υπήρξε ποτέ
Σαν να ήταν παραμύθι
Η νύχτα που γράφτηκαν όλα
Εκείνη την ίδια νύχτα που σβήστηκαν όλα
Μια νύχτα που δύσκολα την βρίσκεις σε ημερολόγια
Γιατί υπήρξε μόνο για εκείνους τους δύο
Για να γράψει στις ψυχές τους
Για να τους αφήσει σημάδια
Για να ζει μόνο επειδή εκείνοι της δώσανε πνοή.
Έστω για ένα βράδυ
Έστω για πολλές στιγμές
Ίσως μέχρι θανάτου
Ίσως λίγο στο μυαλό του

Και πάντα στη καρδιά της

Μια βραδιά που ο φόβος την νίκησε.
Ο φόβος μήπως τελείωνε η ζωή της
Μια βραδιά που κέρδισε την μάχη με το φόβο
Γιατί χρειαζόταν τόλμη για να μπει στη ζωή του
Μια βραδιά που την οδήγησε στην αγάπη
Χωρίς φόβο
Αλλά σίγουρα με πολύ πάθος

Η μαμά μου.

Η μαμά μου έχει δύο πρόσωπα. Της «γλυκιάς μαμένιας» και τις αγριόγατας άμα της πειράξουν τα γατάκια της.

 Όταν τη γνωρίσεις και σε συμπαθήσει θα χρησιμοποιήσει την κανονική της φωνή. Όταν όμως δε θέλει και πολλά πολλά χρησιμοποιεί την τυπική. Η χροιά της τυπικής, είναι πολύ γλυκιά αλλά απόμακρη. Δεν θα σου κάνει πλάκα, δεν θα σου λέει τις λέξεις που μαθαίνει από τα εγγόνια της και κάνει τους γύρω τους να γελούν. Δε θα σου βάλει μεζέ μαζί με την μπύρα. Στις συμπάθειες της, κάνει τον φαγητό που τους αρέσει και ανάβει και τσιγάρο μπροστά τους. Θα την κερδίσεις άμα την κεράσεις και λίγο ουίσκι  στο μπαλκόνι της.

 Όταν μαγειρεύει, όλοι γλύφουν τα δαχτυλάκια τους αλλά πάντα ξέρουμε τι θα πει την ώρα που δοκιμάζουμε και το λέμε εμείς πρώτοι. «Δεν έχει πολύ αλάτι παιδάκι μου»  «την άλλη φορά είχε γίνει πιο καλό»  Δε σταματάει να κάνει δουλειές και είναι πάντα κουρασμένη, αλλά άμα της πεις να ξαπλώσει , σε κοιτάει με ύφος και σε ρωτά «άρρωστη είμαι παιδάκι μου?»

 Την παρομοιάζω σαν τον «Νονό» από την ομώνυμη ταινία. Όλοι την παίρνουν τηλέφωνο και της λένε τα νέα τους κάθε μέρα. Όλα τα παιδιά της.Tα αγαπάει τα παιδιά της. Πολύ. Σε αυτούς που δε συμπάθει  όχι δεν δείχνει τον δυναμισμό της.

Η Κα Μίνα.

από την Κωνσταντίνα Αράπογλουστο www.mediart.gr

Σε δέκα λεπτά, θα βγουν οι εξετάσεις αίματος που έκανα το πρωί. Πονούσαν τα ούλα μου και η οδοντίατρος μου πρότεινε να τις κάνω.Πήγα με βαρεμάρα και με νεύρα , δεν είχα πιει καφέ και μου έφταιγαν όλα.Τώρα, δέκα λεπτά πριν, άρχισα να μουδιάζω και να φοβάμαι.   

 Περίεργο συναίσθημα να περιμένεις εξετάσεις. Εργοστάσιο είμαστε που θέλει συνέχεια παρακολούθηση.

Κάνω ψιθυριστά την προσευχή μου και περιμένω με αγωνία την κα Μίνα να μου πει αν έχω κάτι... Ούτε βαριέμαι πλέον , ούτε έχω νεύρα. Τι πλάκα Θεέ μου, να περιμένεις την κα Μίνα να σου πει αν έχεις κάτι. Έχεις δημιουργήσει πολλούς τέτοιους ανθρώπους με άσπρα ρούχα, σαν άγγελοι-διάβολοι, να σου πουν τι έχεις , αν έχεις και πόσο θα το έχεις. Τι πλάκα. Κι ας μη γελάω.

Αυτή τη στιγμή δε σκέφτομαι τίποτα , ούτε τους αγανακτισμένους , ούτε τους θυμωμένους , ούτε το μνημόνιο , ούτε αν πουληθούν τα νησιά μας, ούτε την εταιρεία που δουλεύω, ούτε τα λεφτά που μου χρωστάει . Τους τα χαρίζω κι όλας , με αντάλλαγμα η κα Μίνα να μου πει πως δεν έχω τίποτα.

18 στα 30.

Έγιναν πολλά. Ήταν θα έλεγα ένα ιδιαίτερα μεταβατικό στάδιο από τα 18 στα 30.


Θυμάμαι στο λύκειο που είχαμε ''τζούρα park'' πίσω από το σχολείο και καπνίζαμε ακούγοντας Σιδηρόπουλο και την είχαμε δει επαναστάτες με martins σκισμένες μπροστά να φαίνεται το μέταλλο. Όταν γυρνούσα σπίτι με εκείνο το μπουφάν των αεροπόρων πρέπει να έζεχνα τσιγαρίλα.


Θυμάμαι και τα ναρκωτικά που η διακίνηση τους τότε ήταν πολύ διακριτική. Τώρα αρκεί μια βόλτα στη Σοφοκλέους και στη Πλατεία Θεάτρου για να δεις έντονες διακινήσεις έξω από τον ο.κα.να μπροστά στους ψευτο-αστυνομικούς.

Με τη ψύχη στο στόμα.

Και σαν μην έφταναν όλα αυτά, η κρίση, οι παράνομοι μετανάστες, τα ναρκωτικά, η ανεργία, η τρύπα του όζοντος, το φαινόμενο του θερμοκηπίου και δεν ξέρω και γώ τι άλλο, έχουμε λέει και το άγχος που είναι η μάστιγα του αιώνα.


Σας παρακαλώ ξυπνήστε! Ποιο άγχος; Αφού όλα πάνε κατά διαόλου εμείς θα έχουμε και άγχος;  Αγχωνόμαστε να πάμε γρήγορα στη δουλειά, αγχωνόμαστε στη δουλειά να τα κάνουμε όλα μη φάμε σουτ, αγχωνόμαστε μη χαλάσουμε τη διάθεση του φίλου, του αδερφού, των γονιών μας.

Το έχεις ζήσει και εσύ.

Σηκώνεσαι από το κρεβατάκι σου αμέριμνος και θεωρείς ότι αφού έχεις το αμαξάκι σου να πας στη δουλίτσα σου είσαι και πολύ μπροστά ναούμ. Φοράς και τα γιάπικα ρουχαλάκια σου γιατί είναι η φύση σου να το παίζεις κονιόρδος και λεζάντας, μπαίνεις στο αμάξι και ξεκινάς.

Να σου πω και εγώ?

Ένας φίλος σήμερα, λίγο εναλλακτικός, μου είπε : ‘’Φίλε, έχω δώσει διορία στον εαυτό μου δύο χρόνια, για να σηκωθώ να φύγω από δω’’ . ‘’Θα πάω στο χωρίο μου και θα την βρω εκεί την άκρη’’.
Είναι επιχειρηματίας και είναι στους ‘’αγανακτισμένους’’. Μου μίλαγε για ενεργειακά σπίτια με χαμηλά κόστη στην επαρχία, μου μίλαγε για την βοήθεια φίλων του και τη συμμετοχή τους στην ενέργεια του αυτή, μου μίλαγε και έβλεπα τη πραγματική αγανάκτηση στα μάτια του.


Ήμουν τόσο κουρασμένος για να μπορέσω να σου πω πως και εγώ φίλε θέλω να φύγω. Γιατί μετά έπρεπε να σου εξηγήσω τα που, τα πως και τα γιατί. Και σκέψου ότι δεν είμαι στους αγανακτισμένους που αν και αυτό στο εξηγήσω θα με καταλάβεις.

Ναι φίλε, με κούρασαν τα όνειρα της μεγάλης ζωής που μου πλασάρανε γονείς και πολιτεία. Ο καθωσπρεπισμός οι σπουδές και οι φαμφάρες. Είναι κάποια χρόνια τώρα που ονειρεύομαι απογευματινές αύρες δίπλα στη θάλασσα με ουζάκι και γέλια, πολλά γέλια. Ονειρεύομαι ψαροκάικα και βόλτες στη προβλήτα ενός νησιού.

Σπίτια νησιώτικα απλά φτιαγμένα όπως τα θέλω εγώ. Και λουλούδια φίλε, πολλά λουλούδια να τα βλέπω το πρωί και να παίρνω τη πιο βαθιά μου ανάσα για να ξεκινήσω τη μέρα μου. Και μια βάρκα να βολτάρω και να ψαρεύω τον ελεύθερο μου χρόνο μακριά από facebook και blog.

Ονειρεύομαι να μάθω την ουσιαστική έννοια της ποιότητας ζωής φίλε. Βαρέθηκα να είμαι αγανακτισμένος είτε στο σπίτι μου είτε στο σύνταγμα. Με χαλάει φίλε και νομίζω ότι με τρώει μέσα μου. Ξέρω ότι τώρα που διαβάζεις με καταλαβαίνεις, σου έρχονται και εσένα ξανά οι δίκες σου εικόνες.

Τα ίδια που σου λέω τώρα θα στα έλεγα και πέντε χρόνια πριν ίσως με όχι τόσο βαριά φωνή. Θέλω να φύγω να συνεχίσω εκεί το πάζλ της ζωής μου και να κάψω την ενοχή μου και τη συνενοχή μου κάτω από τον ήλιο σε ένα νησί.

Να έρθει και εκείνη αν θέλει μαζί μου.

Να αγανακτώ μόνο για ότι δεν το είχα κάνει νωρίτερα..

Σε γελάσανε ελεύθερε άνθρωπε.

Μέσα από ένα άψυχο πληκτρολόγιο , ένα καφέ που τελικά κάθε άλλο παρά γλυκός μου βγήκε, ένα bonsai που απαρνείται σιγά-σιγά το δικαίωμα του για ζωή, κάνω ενδόμυχες σκέψεις για την ελευθερία γενικώς.

Καταλήγω πως η ελευθερία αφορά πολλές πτυχές αλλά όλες έχουν έναν κοινό παρονομαστή , αυτόν της κάθαρσης και ενίοτε της λύτρωσης. Την ελευθερία τολμώ να πω πως , περισσότερο τη διδάχτηκα παρά την έζησα. Η την έζησα αλλά με έναν ιδιαίτερο τρόπο, με τον τρόπο μιας πολύ φθηνής ελευθερίας που ποτέ δεν ήταν αντίστοιχη αυτής για την οποία κάποιοι αγωνίστηκαν.

Διδάχτηκα πως την ελευθερία την προσφέρει απλόχερα η δημοκρατία και κάπου εδώ μπερδεύομαι γιατί δεν θυμάμαι για πια από τις δύο πάλεψαν οι πρόγονοι μας (Διαφωτιστές και Κολοκοτρωνηδες). Και οι δύο αυτές έννοιες αλλοιώθηκαν τόσο πολύ στο πέρασμα του χρόνου που όλοι χάσαμε το θέμα και το ανάθεμα τους. Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που ζούμε σήμερα και τι ελευθερία πρεσβεύει;

Είναι η δημοκρατία που με τη πρόφαση της ανάπτυξης και του ευζήν , αλλά και με την ευγενική χορηγία των μμε δημιούργησε πρόβατα, στο λιβάδι που θέλει να λέγεται Ελλάδα, επί σφαγή.

Σαν σε παιχνίδι στρατηγικής ήταν όλα τόσο συντονισμένα. Δημιούργησε μία παιδεία αόριστη και κατευθυνόμενη για να καλουπώσει Έλληνες απαίδευτους, με παρωπίδες. Τις παλαιότερες γενιές τις αποχαύνωσε με τη τηλεόραση και τα σκουπίδια που τάιζε το μυαλό τους και τους έδωσε την τόσο φθηνή εντύπωση του εύκολου χρήματος και τις χλιδής. Ξαφνικά πολλοί είχαν λύσει τόσο επιφανειακά τα προς το ζην , και όλοι ‘’ανοίγονταν’’. Οι μισθοί εδώ και πολλά χρόνια δεν αυξήθηκαν όμως.

Με την είσοδο στην Ευρώπη (που ποτέ δεν κατανόησα γιατί η Ελλάδα έπρεπε να μπει) οι τραπεζικοί όμιλοι κάνουν ‘’εγκαίνια’’ για τη καταστροφή της χώρας εν γνώσει όλων. Μοιράζουν ψεύτικο χρήμα παντού ακόμη και σε φοιτητές με την επίδειξη της ταυτότητας τους.

Οι ταυτότητες , οι πιστωτικές, η Ευρώπη και τα πρόβατα έμειναν. Χάθηκαν όμως οι τράπεζες, οι ψηφισθέντες και μαζί τους πήραν και την ελευθέρια μας, γιατί δημοκρατία ποτέ δεν υπήρξε τουλάχιστον σε αυτή τη χώρα. Τώρα τρομάζει τα πρόβατα της και όλα αυτά που τρομάζουν είναι απότοκα του συστήματος ενώ αυτός που προκαλεί τον τρόμο, είναι ο ψηφοφόρος μέσα μας, που τη συντηρεί.

Αφήσαμε την ελευθερία να χαθεί μέσα από τα χέρια μας. Ελευθερία δεν είναι μόνο να ζεις αλλά να ζεις με αξιοπρέπεια , ελευθερία δεν είναι μόνο να μαθαίνεις, αλλά να μαθαίνεις πολύπλευρα, ελευθερία δεν είναι μόνο να μιλάς για τα καλά και τα δυνα αλλά να μπορείς να τα υπερασπιστείς κιόλας, ελευθερία δεν είναι μόνο να σκέφτεσαι αλλά τις σκέψεις σου να τις ξεκρεμάς απο το τοίχο του μυαλού σου και να τις κάνεις πράξεις στο πεζοδρόμιο, ελευθερία δεν είναι ότι δεν δέχεσαι τις προσταγές αλλά κάνεις διάλογο.

Σε γελάσανε ελεύθερε άνθρωπε , η ακραία μορφή ελευθερίας δεν είναι η υποκουλτούρα των παιδιών που τρώγανε λουλούδια στα Μάταλα…

Περί κλικών το ανάγνωσμα.

Και να που το κίνημα των αγανακτισμένων ξαφνικά έγινε μολότοφ και αντιασφυξιογόνες μάσκες. Άλλοι θα πουν πως το κίνητρο ήταν απλώς το κερασάκι των νέων μέτρων, άλλοι θα πουν πως ήταν η προγραμματισμένη γενική απεργία.

Απεργία. Έχει χάσει αυτή η λέξη παντελώς το νόημα της. Δεν υπάρχει συντονισμός, ο καθένας απεργεί για τους δικούς του λόγους. Δεξιά βλέπεις τους οικοδόμους, αριστερά τη γενοπ ΔΕΗ και κάπου στη μέση βλέπεις τους λοιπούς αγανακτισμένους. (Οι οικοδόμοι και η γενοπ είναι τυχαία αντιφατικά παραδείγματα ιδιωτικών και δημοσίων υπαλλήλων). Πίσω βλέπεις τους συνταξιούχους που με κόπο τόσων χρόνων δουλειάς διεκδικούν τα δικαιώματα τους.

Ο δικός μου Κ.

Προσπαθούσα μέρες να γράψω κάτι για τον δικό μου Κ. αλλά φοβάμαι. Φοβάμαι και λίγο ντρέπομαι. Με έκανε να αναιρέσω όλα αυτά που πίστευα για τις σχέσεις και τις λέξεις και πως τα παίρνω όλα πίσω τώρα?
Φοβάμαι μη γίνω σαν κι αυτές που λένε όλα τα καλά του κόσμου για τον άνθρωπό τους και κάτι γίνεται στο τέλος και διαψεύδονται. Ντρέπομαι που αλλάζω τις απόψεις μου. Καμαρώνω όμως με την τύχη μου. Δε ξέρω για πόσο θα την έχω. Τώρα είμαι τυχερή.
Όχι δε θα γράψω για τον Κ μου, ντρέπομαι. Θα γράψω τι με έμαθε για τον ερωτευμένο άντρα και πως φέρεται σε μια γυναίκα.Έτσι θα νιώθω ασφάλεια πως δε θα εκτεθώ πολύ. Θα φανεί ότι μιλάω γενικά.
Ο Κ. μου τώρα, γελά με αυτό που έγραψα.

Μισό πορτοκάλι.

Περπατούσα σε ένα στενό κομμάτι δρόμου στρωμένο με πατημένο χώμα. Δίπλα μου, δεξιά και αριστερά οι καλαμιές χόρευαν ρυθμικά με μαέστρο την γλυκιά θαλασσινή αύρα. Ο ήλιος είχε αρχίσει νωχελικά να δύει και πλέον είχε σταματήσει να καίει την ήδη καμμένη μου επιδερμίδα.

Περπατούσα χωρίς στόχο, χωρίς σκοπό. Εικόνες μπερδεμένες στο μυαλό μου, για τις δουλειές, για τις φιλίες, τις σχέσεις που άλλοτε ήρθαν και ξεκαθαρίστηκαν τον πρώτο καιρό που το ''είναι'' μου άρχισε να παθαίνει αλεργικά σοκ. Το στενό δρομάκι είναι ο απολογισμός της ζωής σου που κάνεις λίγο πριν τα 30 και εγώ σέρνω με βία τα παπούτσια μου πάνω στα σημεία που θέλω να χαλάσω.

Ευτυχισμένοι μαζί.

Αυτό που φοβάμαι πιο πολύ είναι μήπως ξυπνήσω μια μέρα και τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά από ότι είναι τώρα.

Φοβάμαι μήπως ξυπνήσω και δεν έχω δουλειά, μήπως ο λογαριασμός μου είναι πάντα γεμάτος λεφτά, μήπως δεν έχω τους καλούς μου φίλους, μήπως ξαφνικά έχω άλλη οικογένεια, μήπως δεν έχω δίπλα μου τους ανθρώπους που αγαπώ.

Φοβάμαι μήπως κανονίζω διακοπές σε μέρη εξωτικά με ανθρώπους που δεν θα ήθελα να πάω ποτέ, μήπως με σταματήσουν στον δρόμο και με προσφωνήσουν με άλλο όνομα από το πραγματικό μου, μήπως όλα σε αυτή τη κοινωνία πάνε τέλεια.

Ο Γ.

Αν και τα ζώδια ποτέ δεν τα κατάλαβα αυτό που μου έχει μείνει είναι αυτό που έντονα ''κράζουν'' πολλοί. Το ζώδιο του σκορπιού. Ο Γ. ανήκει σε αυτό τον παράξενο ζωδιακό κύκλο. Τελικά ίσως καμιά φορά και τα ζώδια έχουν τη ρέντα τους.

Στην άκρη μιας παραλίας, βλέπεις μια μεγάλη γκρι σαγρέ πέτρα. Κάτι σε κάνει να πας προς το μέρος της, κάτι σε κάνει να θέλεις να τη σηκώσεις. Μα πως; Δεν θα αντέξεις. Το δοκιμάζεις και ξαφνικά βλέπεις πως η πέτρα που φαίνονταν βαριά, είναι μια ελαφρόπετρα που και ένα παιδί θα την κατάφερνε. Αυτό είναι ο Γ. Η φαινομενικά ''βιδωμένη'' πάνω του αντίδραση δεν είναι τίποτα άλλο από μια τρομερή ευαισθησία η οποία παίζει κρυφτό με κάθε ευκαιρία.

Η Κ.

Ξυπνά αργά με τα μαλλιά αναστατωμένα απο το γλυκό βύθισμα του ύπνου που τις τα ανακατώνει όπως και τα όνειρα που βλέπει.Το πρωινό της (εκτός από τον καφέ) έρχεται στο κρεβάτι και ξεστομίζει ένα γλυκό ''ευχαριστώ'' με βραχνή φωνή στο ίσως πιο αγαπημένο της πρόσωπο.Καυχιέται πως δεν μπορεί να κάνει βήμα αν δεν πιει καφέ, παρόλα αυτά τον παραγγέλνει και η τηλεφωνική συζήτηση κλείνει με την ερώτηση : ''Θα αργήσει;'' , πράγμα που μαρτυρά πως θέλει να είναι τυπική.

Τα δέκα λεπτά αναμονής γεμίζουν με τη παρακολούθηση των τεκταινόμενων της κάθε μορφής κοινωνικής δικτύωσης. Το κουδούνι χτυπά και ανοίγει τη πόρτα το πιο απλό και τσαλακωμένο ύφος της. Είναι τόσο όμορφη όταν είναι ''τσαλακωμένη''. Φορά τα πιο όμορφα ρούχα της και με τον καφέ στο χέρι φεύγει για τη δουλειά. Προχωρά και μπορείς να δεις, αν την ξέρεις λιγο, πως ο κόσμος ειναι τόσο μικρός για αυτήν.

Η μοναξιά. (Από Κατερίνα Γώγου)

Η μοναξιά...
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών "καλών" καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοιδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.

Καινούριες λέξεις παρακαλώ..

Τελικά το αποφάσισα...δε μου αρέσουν οι λέξεις.
Δε καταλαβαίνω τίποτα από δαύτες. Πού χρησιμοποιούμε για παράδειγμα τη λέξη "σ' αγαπώ?" -σε λίγους, θα απαντήσει κάποιος, διαφωνώ, την έχω πει χιλιάδες φορές για ανθρώπους,γόβες,σκυλιά και κινητά. Σιγά τη λέξη..
"Μια λέξη και όλα σώζονται. Μια λέξη και όλα χάνονται." είχε πει ο Μπρετόν Αντρέ(σημαντικός λογοτέχνης)διαφωνώ,με συμφέρει να διαφωνώ, το βλέμμα είναι που "μιλάει" αυτό θα σου πει αλήθεια. Πολλές γυναίκες έχουν πει "φύγε" με κλάματα στα μάτια και εκείνος δεν πάει πουθενά.Ποια λέξη? Τα μάτια. Αν αυτά δε πουν σε νοιάζομαι,χωρίς να ανοίξουν καν τα χείλια,αν αυτά σε κοιτάνε με μίσος και τα χείλια λένε "φίλε μου?" ποιες λέξεις? τα μάτια,αυτά είναι.
Τα μάτια,τα χέρια και οι πράξεις.Τέλος.Το αποφάσισα.