Εδώ το καλό μέλι.

Το ξύπνημα όσο μπαίνει το φθινόπωρο γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο.  Το κάθισμα του αυτοκινήτου μου μου λέει κάθε πρωί είσαι τυχερός που έχεις ακόμη δουλειά και μάλιστα επί πληρωμή.


Πρώτη στάση για πρωινό καφέ. Στην είσοδο σκέφτομαι μήπως είναι υπερβολή τα καθημερινά 2,30 για τον καφέ ενώ μπορώ να τον φτιάξω στο γραφείο μου. Και εκεί που είμαι έτοιμος για οπισθοχώρηση βλέπω μέσα ουρά να περιμένει να δώσει τα 2,30. Εκεί την πατάω πάντα. Σαν κλασσικό δείγμα του Έλληνα που ακολουθεί τους πολλούς περιμένω και εγώ στοργικά και υπομονετικά. Κατανάλωση.

ΤΟ ΒΑΖΟ

Ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη του μ' ένα μεγάλο χάρτινο κουτί. Χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο και άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες. Οι μαθητές τον κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε : «Είναι γεμάτο το βάζο;» και οι μαθητές απάντησαν : «Ναι, είναι γεμάτο.»

 

Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βοτσαλάκια και άρχισε να γεμίζει το βάζο, το κούνησε λίγο και τα βοτσαλάκια κύλησανκαι γέμισαν τα κενά μεταξύ των πετρών. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε : «Είναι γεμάτο το βάζο;» και οι μαθητές απάντησαν : «Ναι, είναι γεμάτο.»

... Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα κενά μεταξύ των πετρών και των βότσαλων. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε : «Είναι γεμάτο το βάζο;» και οι μαθητές δίστασαν για λίγο, αλλά απάντησαν : «Ναι, είναι γεμάτο.»

Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα δύο μπουκάλια μπύρες και άρχισε να τα αδειάζει μέσα στο βάζο. Τα υγρά γέμισαν όλα τα υπόλοιπα κενά του βάζου. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε : «Είναι γεμάτο το βάζο;» και οι μαθητές γέλασαν αυτή την φορά και απάντησαν : «Ναι, είναι γεμάτο.»

Σάμος...

Ποτέ πια μαζί... μόνο χώρια

Θυμάμαι παλιά που τσακωνόμασταν για τις γειτονιές. Κάναμε με τα χέρια μας μια αλυσίδα και δεν επιτρέπαμε να τη σπάσουν οι άλλοι , από το απέναντι στενό.Βγάζαμε και συνθήματα, υπέρ του δικού μας στενού και κατά ,από την εκκλησία και πέρα. Τότε δεν είχα καταλάβει ότι όλα είναι ένα κόλπο. Μεγάλο κόλπο υπέρ κάποιων , που δεν έχω καταλάβει ακόμη. 
Όλοι είμαστε σε ομάδες. Όλοι χωρισμένοι. Ολυμπιακοί βαράνε παναθηναϊκούς. Αριστεροί και δεξιοί, η άνω Μαγούλα με την κάτω Μαγούλα. Δημοσιογράφοι εντύπων με δημοσιογράφους τηλεόρασης ,πλούσιοι με φτωχούς , ταξιτζήδες με τους λοιπούς οδηγούς, βόρεια και δυτικά, μελαχρινές με ξανθιές, φλώροι με έντεχνους και κατά τα άλλα , όλοι μαζί κατά των μεταναστών...όποτε το θυμόμαστε και δεν τους έχουμε φωνάξει για κανένα μερεμέτι.
Πλακώνονται στα κοινωνικά δίκτυα , γιατί κάποιος είπε δημοκρατικά την άποψή του.Τον βρίζουν οι άνθρωποι που είναι κατά της ακροδεξιάς και της χούντας. Οι άνθρωποι που παρεξηγούνται με τους απόλυτους πολιτικούς.Ενώ όλοι οι άλλοι μας βιάζουν κανονικά,εμείς ξεσπάμε στον κομμωτή μας, που μας είπε πως οι ξανθιές είναι πιο εντυπωσιακές.
Πλακώνονται στους δρόμους οι ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ περνάει από δίπλα τους ο πολιτικός που έχει βίλες στα νησιά και διαμερίσματα στο Κολωνάκι, με μαύρο τζιπ και φιμέ τζάμια , ακούγοντας τραγούδια. Δεν γυρνάμε να δούμε βέβαια , συνεχίζουμε το ξύλο.
Όλα τα μεγάλα σκάνδαλα με τα πολλά εκατομμύρια που κάποιοι έχουν φάει, έχουν ξεχαστεί και στη θέση τους έχουμε βάλει τη θέση της δασκάλας. Μας ενοχλεί πολύ που κάθεται τρεις μήνες. Πιο πολύ από κάθε άλλη φορά.

"Τα τσιγάρα δεν λήγουν"

 Είχα, δε μου αρέσει το είχα. Έχω μία φίλη που τους τελευταίους 8 μήνες περίπου, έχουμε

χαθεί.

Ήταν η παρέα μου κάθε απόγευμα σχεδόν. Φεύγαμε μετά τη δουλειά και καθόμασταν με τις ώρες σε μία καφετέρια που επίτηδες επιλέγαμε να μην είχε κόσμο. Δε θέλαμε να μας αποσπάει τίποτα την προσοχή, στα θέματα που είχαμε για συζήτηση. Ανάθεμα με,  αν θυμάμαι πως βρίσκαμε αυτά τα θέματα που μας κρατούσαν συνολικά 8 ώρες σε μία καρέκλα. 

Όταν δεν είχαμε λεφτά , ήταν πολυτέλεια να είχαμε τουλάχιστον τσιγάρα, γιατί είχαμε παγκάκια, σκαλάκια , ομπρέλα και πεζούλια. Είχαμε μεγάλη χαρά κάθε φορά που βρισκόμασταν , σαν να είχαμε να τα πούμε μέρες και είχαμε μόνο ώρες.

Η φίλη μου είχε, δε μου αρέσει το είχε , έχει, ένα γέλιο τόσο δυνατό που σε κάνει να γελάς και εσύ μαζί της , χωρίς να έχεις ακούσει το αστείο. Έχει πολύ μεγάλη αγκαλιά και νομίζω πως ήρθε η στιγμή να μάθει , πως με έσφιγγε πάρα πολύ , όταν είχε μέρες να με δει. Ποτέ δεν ήταν μίζερη, όταν έβγαινε έξω , κι όταν ήταν μίζερη, δεν έβγαινε ποτέ έξω. Όταν την έπαιρνα για να της πω να βγούμε το όχι της, μου έκοβε τη χολή, δεν με έπαιρνε να την πιέσω, όταν όμως ήθελε εκείνη να βγούμε, δεν χαμπάριαζε τίποτα, ήταν ικανή να έρθει με το ταξί κάτω από το σπίτι μου και να χτυπάει κουδούνια. Ήξερε γιατί το έκανε αυτό. Ήξερε πως ότι και να έχω , είχε τον τρόπο να με κάνει να γελάω δυνατά. Θα γελούσε εκείνη πρώτα και όλα τα άλλα έρχονται μόνα τους. Την αγαπούσε και το σπίτι μου βέβαια και το ήξερε και αυτό. 

 Έχω τόσες αστείες στιγμές να γράψω, που περάσαμε μαζί. Μα δεν μπορώ να πω ούτε μία δημοσίως. Θα βγω σε μια ζωντανή εκπομπή και θα ξεράσω όλα τα μυστικά μας. (αυτό ήταν η απειλή μας) Έχω να θυμάμαι και κλάματα που κάναμε μαζί, με μάλωνε και την μάλωνα , ειδικά όταν μου έλεγε πως δεν ήταν όμορφη. Πετούσα την εσάρπα στον ώμο και δώστου ύφος εγώ.

Η Τζέλα , ο Τζώνυ και η Τζέσικα.

 Στα θρανία του Γυμνασίου που πήγα, γνώρισα φίλους ζωής.

Φίλους από αυτούς που δεν τους ξεχωρίζεις από την οικογένειά σου. Φίλους που ξέρουν και το πιο μικρό μυστικό για σένα…

Τα κοινά μας ενδιαφέροντα ήταν οι πορείες , το παγωτό μηχανής, να μαθαίνουμε συνθήματα , να πηγαίνουμε στη ραδιοφωνική εκπομπή που κάναμε και στην επιστροφή για το σπίτι, να κοροϊδεύουμε ο ένας τον άλλον…

 Αυτά γίνονται ακόμα, μόνο που το παγωτό αντικαταστάθηκε από τη  μπύρα , τα συνθήματα, από στίχους τραγουδιών και παρέμεινε να ακούμε τη φωνή του ενός ,στις διαφημίσεις …για να μας θυμίζει το ραδιόφωνο. 

Βασικοί είναι τρεις , αλλά αγαπάμε κι άλλους...να σας τους συστήσω.

Το πιο όμορφο κείμενο...

Αποχαιρετιστήρια επιστολή από τον Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες. Κολομβιανός συγγραφέας βραβευμένος με νόμπελ λογοτεχνίας. Έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: καρκίνος στους λεμφαδένες.

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως να έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτά που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.
Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ....

Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα....

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται ....

Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει.

Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος.