"Τα τσιγάρα δεν λήγουν"

 Είχα, δε μου αρέσει το είχα. Έχω μία φίλη που τους τελευταίους 8 μήνες περίπου, έχουμε

χαθεί.

Ήταν η παρέα μου κάθε απόγευμα σχεδόν. Φεύγαμε μετά τη δουλειά και καθόμασταν με τις ώρες σε μία καφετέρια που επίτηδες επιλέγαμε να μην είχε κόσμο. Δε θέλαμε να μας αποσπάει τίποτα την προσοχή, στα θέματα που είχαμε για συζήτηση. Ανάθεμα με,  αν θυμάμαι πως βρίσκαμε αυτά τα θέματα που μας κρατούσαν συνολικά 8 ώρες σε μία καρέκλα. 

Όταν δεν είχαμε λεφτά , ήταν πολυτέλεια να είχαμε τουλάχιστον τσιγάρα, γιατί είχαμε παγκάκια, σκαλάκια , ομπρέλα και πεζούλια. Είχαμε μεγάλη χαρά κάθε φορά που βρισκόμασταν , σαν να είχαμε να τα πούμε μέρες και είχαμε μόνο ώρες.

Η φίλη μου είχε, δε μου αρέσει το είχε , έχει, ένα γέλιο τόσο δυνατό που σε κάνει να γελάς και εσύ μαζί της , χωρίς να έχεις ακούσει το αστείο. Έχει πολύ μεγάλη αγκαλιά και νομίζω πως ήρθε η στιγμή να μάθει , πως με έσφιγγε πάρα πολύ , όταν είχε μέρες να με δει. Ποτέ δεν ήταν μίζερη, όταν έβγαινε έξω , κι όταν ήταν μίζερη, δεν έβγαινε ποτέ έξω. Όταν την έπαιρνα για να της πω να βγούμε το όχι της, μου έκοβε τη χολή, δεν με έπαιρνε να την πιέσω, όταν όμως ήθελε εκείνη να βγούμε, δεν χαμπάριαζε τίποτα, ήταν ικανή να έρθει με το ταξί κάτω από το σπίτι μου και να χτυπάει κουδούνια. Ήξερε γιατί το έκανε αυτό. Ήξερε πως ότι και να έχω , είχε τον τρόπο να με κάνει να γελάω δυνατά. Θα γελούσε εκείνη πρώτα και όλα τα άλλα έρχονται μόνα τους. Την αγαπούσε και το σπίτι μου βέβαια και το ήξερε και αυτό. 

 Έχω τόσες αστείες στιγμές να γράψω, που περάσαμε μαζί. Μα δεν μπορώ να πω ούτε μία δημοσίως. Θα βγω σε μια ζωντανή εκπομπή και θα ξεράσω όλα τα μυστικά μας. (αυτό ήταν η απειλή μας) Έχω να θυμάμαι και κλάματα που κάναμε μαζί, με μάλωνε και την μάλωνα , ειδικά όταν μου έλεγε πως δεν ήταν όμορφη. Πετούσα την εσάρπα στον ώμο και δώστου ύφος εγώ.

 Τα μνμ μας τα έχω ακόμη και γελάω με τις φανταστικές ιστορίες που κάναμε. Ας μάθει ότι χώρισα με τον Al Pacino , έστω και από εδώ μιας και δε μιλάμε. Δε μου αρέσει το δε μιλάμε , μιας και έχουμε χαθεί. Την έχω κάνει να πέφτει από τον καναπέ της από τις γκάφες μου και με έχει κάνει να κοιτάω γύρω μου μήπως με παρακολουθεί, από τα εύστοχα μαλώματα της για να με προλάβει να μην κάνω κάτι που μετανιώσω αύριο.

Με έμαθε να ακούω κουλτουριάρικα τραγούδια και όμορφες μουσικές και εγώ από την πλευρά μου, της έμαθα πως δεν είναι ανάγκη όταν χιονίζει έξω να φοράει καλσόν απαραίτητα.

Με έμαθε να κάνω πλάκα και στα σοβαρά ζητήματα και εγώ την έμαθα να μην φωνάζει γιατί υπάρχουν άνθρωποι με άσθμα.

Καθώς μαθαίναμε η μία την άλλη, καθώς πηγαίναμε στα γραφεία μας και στέλναμε τα τελευταία νέα μας μέσω μέιλ , καθώς συνεχιζόντουσαν τα γέλια μας…κάτι στη πορεία χάθηκε. Κάτι ειπώθηκε λάθος , κάτι που μας έκανε να επιστρέφουμε μόνες στο σπίτι. Να ακούω μουσική, από το τηλέφωνο στο δρόμο και να βλέπω τα σκαλάκια και τα πεζούλια να με φωνάζουν να κάτσω.Φαντάζομαι και εκείνη φωνάζουν, είμαι σίγουρη ότι την συμπαθούσαν πιο πολύ.

Περίεργο να μου συμβαίνουν αστεία περιστατικά και να προσπαθώ να μαντέψω τι θα μου έλεγε εκείνη , καθώς ξεραίνετε στα γέλια.  Σίγουρα όμως δεν περνάω πια από τις καφετέριες που δεν έχουν κόσμο, δεν έχω βρει κανένα θέμα που να αξίζει να συζητηθεί 8 ώρες….και δε μου αρέσει καθόλου να με φωνάζουν τα σκαλάκια χωρίς να μου καρφώνουν τουλάχιστον ,αν εκείνη τα κοιτάει πότε πότε...

 Δε θα την πετύχω να περπατάει όμως…είμαι σίγουρη πως θα ανάψει τσιγάρο και θα μου πει…
"καθόμαστε? "

Υ.Γ.  το παρακάτω κείμενο, το διάβασα στο :  margaritarenia.pblogs.gr  

Οι Κινέζοι λένε πως πραγματική φιλία υπάρχει κάθε χίλια χρόνια..

Ο φίλος θα σου πει "γεια"..
Ο πραγματικός φίλος θα σου κάνει μια μεγάλη αγκαλιά και θα σου δώσει ένα δυνατό φιλί...


Ο φίλος θα σε αφήσει αν αυτό το κάνουν κ οι υπόλοιποι..
Ο πραγματικός φίλος δεν ενδιαφέρεται για τη γνώμη του κόσμου και μένει δίπλα σου...

Προσέχετε τους φίλους σας…