Σκεφτόμουν πως καμιά φορά δεν είναι πάντα κακό να μηδενίζεις. Η ζωή κάνει σχέδια για σένα και να σκέφτεσαι πάντα , πως μπορεί να είναι και για καλό. Μιλούσα με μία υπάλληλο εταιρείας η οποία έκλαιγε γιατί μόλις είχε λάβει την απόλυσή της, δεν πέρασαν δέκα ημέρες και τυχαία όταν πήρα σε μία πιο μεγάλη εταιρεία από αυτή που δούλευε , σήκωσε το τηλέφωνο εκείνη... Της βγήκαν σε καλό τα κλάματα και σε καλύτερο η απόλυσή της.
Στη περίοδο που ζούμε , δεν υπάρχουν πολλές επιλογές ή κλαις ή προσπαθείς. Οι μοιρολατρίες και οι μιζέριες σε ρίχνουν πιο κάτω από ότι σε ρίχνουν αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις για σένα. Μπορεί και να θέλουν να πέσεις. Μη πέσεις , σήκω και προσπάθησε. Ξέρεις ..δε θα αλλάξουν και πολύ τα πράγματα , όποια κυβέρνηση και να ανέβει, ότι και αν αποφασιστεί για το ευρώ, ότι και αν συμβεί με τις εταιρείες. Εσύ πρέπει να κάνεις κάτι να αλλάξει η ζωή σου.
Κλασσικό αλλά όχι βαρετό το «εσύ έχεις τα χρώματα εσύ και τα μολύβια , ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα» του Νίκου Κατζαντζάκη.
Αν ο παράδεισος πριν από όλα αυτά, είχε ένα τζιπ και διακοπές στη Μύκονο και τώρα δεν έχει, δε πειράζει, υπάρχει και η πολυτέλεια στο σαλόνι με κέικ της μαμάς και καφέ από τα χεράκια της αγαπημένης σου. Όπως τα βλέπεις είναι μερικά πράγματα.
Τώρα αν δεν προλαβαίνεις να τα δοκιμάσεις όλα αυτά γιατί κάνεις τρεις δουλειές , έρχεται το βράδυ, που με μια αγκαλιά και ένα αστείο θα σε κάνει λίγο να ξεχάσεις την Μέρκελ και την ευρωζώνη.
Δεν έχεις άλλη επιλογή, με αυτά τα δεδομένα , απλώς προσπαθείς , μην τους κάνεις τη χάρη και πάθεις κατάθλιψη για αυτούς. Απλώς προσπαθείς και σκέφτεσαι.
Σκέφτεσαι πιο πολύ, ότι ο μετανάστης που ήρθε στη χώρα σου, ήρθε γιατί η χώρα του κάπως σαν την Ελλάδα έγινε. Σκέφτεσαι πλέον πως δεν είναι και τόσο απίθανο να γίνεις και εσύ ένας από αυτούς που κοιμούνται στα παγκάκια, και δε τους κοιτάς πια με «ύφος.»
Ούτε αυτοί ξέρεις, θέλανε να ζητάνε ένα ευρώ από τους περαστικούς , απλώς ή στη χώρα τους κάτι δεν κάνανε καλό οι πολιτικοί τους ή αν είναι από τη δικιά μας χώρα, βίωσαν την κρίση λίγο πιο νωρίς.
Σκέφτεσαι πως τελικά κάποιοι ήθελαν τη βοήθεια σου,όταν πληρωνόσουν, το φαί που δεν έκανες κάποιοι το είχαν ανάγκη , τα ρούχα που δε φόρεσες επίσης. Τα παιχνίδια του παιδιού σου , που μεγάλωσε και έγινε φαντάρος , μπορείς να τα δώσεις , ένα παιδάκι δεν τα έχει δει ποτέ.
Σκέφτεσαι πως όλα είναι σχετικά και πως όλοι είμαστε άνθρωποι που προσπαθούμε.
Αν βγάλεις το μίσος από μέσα σου , θα πάρεις μια βαθιά ανάσα και θα μάθεις να κάνεις πράγματα δημιουργικά.
Ίσως έχει και κάποια πλάκα να φυτεύεις , αυτά που θες να φας. Να ράβεις τα ρούχα σου, να φτιάχνεις κοσμήματα και να κάνεις πλάκα με τα χάλια μας. Δεν βγαίνει αλλιώς.
Θα σηκωθώ και να προσπαθήσω κι αν πέσω πάλι...θα θυμηθώ μία επίσκεψη στο νοσοκομείο, που όλοι έχουμε κάνει , και θα θυμηθώ πως εκεί είδα κόσμο που προσπαθούσε ίσα ίσα να σηκωθεί από το κρεβάτι του, για τίποτα άλλο και αυτό όταν το κατάφερνε, τον έκανε πολύ ευτυχισμένο και δε σκεφτόταν ούτε στιγμή , τι κυβέρνηση έχουμε.
Ας μη ξεχνάμε ότι «τα πιο όμορφα πράγματα είναι δωρεάν» και αυτά δεν μας τα πειράζει κανείς.. Μακάρι να το ήξερε αυτό και η εφορία που με πιέζει να δώσω την έκτακτη εισφορά και με έχει κάνει να μην μπορώ να κοιμηθώ.
πηγή : http://www.mediart.gr/arapoglou/889-siko-kai-prospathise-konstantina-arapoglou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου