Θυμάμαι παλιά που τσακωνόμασταν για τις γειτονιές. Κάναμε με τα χέρια μας μια αλυσίδα και δεν επιτρέπαμε να τη σπάσουν οι άλλοι , από το απέναντι στενό.Βγάζαμε και συνθήματα, υπέρ του δικού μας στενού και κατά ,από την εκκλησία και πέρα. Τότε δεν είχα καταλάβει ότι όλα είναι ένα κόλπο. Μεγάλο κόλπο υπέρ κάποιων , που δεν έχω καταλάβει ακόμη.
Όλοι είμαστε σε ομάδες. Όλοι χωρισμένοι. Ολυμπιακοί βαράνε παναθηναϊκούς. Αριστεροί και δεξιοί, η άνω Μαγούλα με την κάτω Μαγούλα. Δημοσιογράφοι εντύπων με δημοσιογράφους τηλεόρασης ,πλούσιοι με φτωχούς , ταξιτζήδες με τους λοιπούς οδηγούς, βόρεια και δυτικά, μελαχρινές με ξανθιές, φλώροι με έντεχνους και κατά τα άλλα , όλοι μαζί κατά των μεταναστών...όποτε το θυμόμαστε και δεν τους έχουμε φωνάξει για κανένα μερεμέτι.
Πλακώνονται στα κοινωνικά δίκτυα , γιατί κάποιος είπε δημοκρατικά την άποψή του.Τον βρίζουν οι άνθρωποι που είναι κατά της ακροδεξιάς και της χούντας. Οι άνθρωποι που παρεξηγούνται με τους απόλυτους πολιτικούς.Ενώ όλοι οι άλλοι μας βιάζουν κανονικά,εμείς ξεσπάμε στον κομμωτή μας, που μας είπε πως οι ξανθιές είναι πιο εντυπωσιακές.
Πλακώνονται στους δρόμους οι ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ περνάει από δίπλα τους ο πολιτικός που έχει βίλες στα νησιά και διαμερίσματα στο Κολωνάκι, με μαύρο τζιπ και φιμέ τζάμια , ακούγοντας τραγούδια. Δεν γυρνάμε να δούμε βέβαια , συνεχίζουμε το ξύλο.
Όλα τα μεγάλα σκάνδαλα με τα πολλά εκατομμύρια που κάποιοι έχουν φάει, έχουν ξεχαστεί και στη θέση τους έχουμε βάλει τη θέση της δασκάλας. Μας ενοχλεί πολύ που κάθεται τρεις μήνες. Πιο πολύ από κάθε άλλη φορά.
Οι άνθρωποι που αποφασίζουν για εμάς , για εμάς τους νέους , τους εργατικούς , τα παιδιά, για εμάς που δεν έχουμε φάει από κανέναν και τίποτα, για εμάς που δουλεύουμε για 700 €, γελάνε με τις ομάδες
που έχουν δημιουργηθεί...
Κάπου διάβασα, ειρωνικά πως οι αγανακτισμένοι τον Αύγουστο είχαν πάει διακοπές και δεν κατέβηκαν Σύνταγμα. Άμυαλοι κρίνουν φτωχούς ανθρώπους , ανθρώπους που δεν φταίνε σε τίποτα...και εγώ κρίνω χωρίς λόγο τον άμυαλο.
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε λυόμενα και ακούς γέλια το βράδυ και άνθρωποι πίσω από τις κουρτίνες της βίλας τους , κλαίνε για τη ζωή που δεν ζήσανε. Και όλοι αυτοί είναι μια σταλιά , όταν είσαι πάνω σε ένα αεροπλάνο. Δεν είσαι τίποτα παραπάνω από μια σταλιά και για να δημιουργήσουμε κάτι που να ξεχωρίζει από ένα αεροπλάνο , πρέπει να ενωθούμε μαζί με τις άλλες σταλιές.
Δε ξέρω ποιους συμφέρει να μας έχουν σε ομάδες, άλλωστε, στα 30 μου κατάλαβα ότι είμαστε όλοι χωρισμένοι. Αλλά πλέον στη δική μου γειτονιά δε βλέπω να κάνουν αλυσίδες πια...κάνουν παρέα και με τα παιδιά από την εκκλησιά και πέρα. Αν αυτό δεν είναι αισιόδοξο τότε τι είναι;
«Είτε είμαστε άνθρωποι είτε είμαστε αστρική σκόνη , όλοι μαζί χορεύουμε στη μελωδία ενός αόρατου ερμηνευτή.» Είπε ο Άλμπερτ Αινσταίν. Δε κλείνετε το ραδιόφωνο θα πω εγώ;
πηγή: www.mediart.gr
Κωνσταντίνα Αράπογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου