Ξέρεις τάβλι?

-Ξέρεις τάβλι..?

-..εγώ δεν ξέρω..? Στα φοιτητικά μου χρόνια είχαν λιώσει τα πούλια..

Κάπως έτσι ξεκίνησε το πρώτο παιχνίδι μας στο μπαλκόνι ενός δωματίου στη Νότια Εύβοια..

Οι ήττες μου διαδέχονταν η μια την άλλη δίχως να με νοιάζει αν θα καώ αφού ούτως ή άλλως ''καίγομαι'' σε κάθε ματιά σου.. Εσύ το βλέπεις αυτό και με νάζι με ρωτάς : ''μάγια σου 'χω κάνει;'' και εγώ ''καίγομαι'' περισσότερο..

Η θάλασσα σκεπάζεται με ένα μαύρο σεντόνι με τη γυαλάδα του φεγγαριού πάνω του. Εξακολουθώ να χάνω.. δεν με ενοχλεί.. Κάθεσαι πάνω μου και σε παίρνω τη πιο ζεστή αγκαλιά, μου μιλάς και χάνομαι. Σε φιλάω και σου λέω το πόσο πολύ σ'αγαπάω. Μου λες ότι φοβάσαι τις ''φούσκες'' , σε διαβεβαιώνω πως δεν υπάρχουν αυτές και ίσως το καταλαβαίνεις πιο πολύ απ τη ματιά μου παρά από τα λόγια μου.

Σου μιλάω για δοκιμαστικούς σωλήνες με ροζ υγρά και με καταλαβαίνεις...

..κάπου εκεί γιορτάζουμε τα γενέθλια σου με τους φίλους μας και κλαίμε για τον χαμό του κινητού σου, το οποίο απλά έζησε μια μεταθανάτια εμπειρία..

Τώρα κερδίζω..κερδίζω κάθε μέρα μαζί σου όλο και πιο όμορφα και ας χάνω στο τάβλι. Έτσι και αλλιώς τάβλι δεν ξέρω, δεν ήξερα ποτέ..