40ρης γαρ..

Τον είδα ξανά σήμερα, αν θυμάμαι καλά είναι η όγδοη φορά που τον είδα. Περπατούσε στον πεζόδρομο για να μας συναντήσει και το περπάτημα του ήταν βαρύ πράγμα που υποδήλωνε τη κούραση του ή τις βαθιές σκέψεις του ή ίσως έτσι ήθελε να πιστεύουμε για αυτόν.

Τον ρωτάς την ηλικία του και όταν σου απαντά σαράντα παρά κάτι, σου μένει αδιάφορο γιατί αν τον γνωρίσεις 5 λεπτά, νοιώθεις ότι έχεις να κάνεις με ένα ευαίσθητο παιδί. Τον χαζεύεις όχι μόνο γιατί έχει δημιουργήσει μια καταπληκτική οικογένεια αλλά κυρίως γιατι προέρχεται απο μια τέτοια. Τον χαζεύεις γιατί με όπλο την εξυπνάδα του κυνηγά τα θηράματα των νέων ''ατακαδώρων''. Δεν τον νοιάζει να είναι προσεκτικός στον τρόπο του γιατί δεν θα κάνει λάθος σ αυτό, έτσι και αλλιώς αυτο είναι αυτοελεγχόμενο και ο Ν. έχει σε αυτά τον έλεγχο.


Σου κεντρίζει το ενδιαφέρον το πως μιλάει για την γυναίκα του και τα δύο παιδιά του και μέσα απο την πλάκα πάντα καταλαβαίνεις πόσο πολύ τους αγαπάει. Όσο λίγο και αν τον ξέρω ένα πράγμα μου βγάζει και ναι είναι πολύ έντονο, θα ήθελα να ήταν ο μεγάλος μου αδερφός μόνο και μόνο να τον ακούω να μιλάει και να τον θεωρώ οικογενειακό <<πρότυπο>>.

Έτσι και αλλιώς τέτοιου είδους πρότυπα δεν υπάρχουν πλεόν και ο Ν. είναι απο τους λίγους που το ''σέρνουν'' μαζί τους όσο περνάει ο καιρός. Φαίνεται στο τρόπο που μιλάει, στον τρόπο που κινεί τα χέρια του, φαίνεται στα μάτια του που σου λένε ''κάνε και εσύ το ίδιο''. Στο δείχνει ξεκάθαρα η αυτοδημιούργητη φύση του.

Ήπιε τη μπύρα του, έφαγε, φόρεσε τα γυάλια του και έφυγε πάντα χαμηλόφωνος γιατί είχε δουλειά. Και έμεινα εκεί θέλοντας να αφομοιώσω κάτι απο τη ζωή του..