Μεγαλώνοντας έχεις γαλουχηθει να ζήσεις μια σωστή ζωή αφήνοντας όλους τους πειρασμούς μεταξύ των τριών πρώτων δεκαετιών της ζωής σου. Έτσι και εγώ με δύο γονείς που πάντα νοιάζονταν τα παιδιά τους, που ξαφνικά έγινε ένας που φρόντιζε και για τους δύο, που ξαφνικά ο ένας έμεινε να παρατηρεί πλεόν τη πορεία μου.
Ξέρεις μέσα απο το πέρασμα των χρόνων αυτής της τελευταιάς δεκαετίας έζησα πράγματα. Πράγματα που άλλοτε με γέμιζαν και άλλοτε με έριχναν. Όμως πάντα και τα δύο γίνονταν με τον πιο φθήνο τρόπο. Οι ''φίλοι'' μαζί με τις γυναίκες έρχονταν και φεύγαν γιατί πάντα είχα καλύτερα πράγματα να κάνω και να τους αντικαταστήσω με πρόσωπα πίο σημαντικά στη ζωή μου που ήξερα ότι πάντα θα ''ηταν εκεί''.
Βγήκα, ταξίδεψα, χάλασα, χαλάστηκα. Όχι σαν μακροχρόνιο σύνδρομο μιας ματαιοδοξίας αλλά γιατί πολύ απλά έτσι είναι η ζωή.
Υπήρξαν στιγμές που τίποτα δεν με κάλυψε, που ένοιωθα άδειος αφήνοντας τον καπνό του τσιγάρου να μπεί όσο πιο βαθιά μέσα μου. Υπήρξαν στιγμές που ένοιωσα πολύ έντονο το αίσθημα της φυγής. Υπήρξαν στιγμές που ένοιωσα πως μεχρί τα όρια των δυνατοτήτων μου είχα ζήσει πολλά. Είχα ζήσει πολλά και είχα μπερδευτεί. Υπήρξαν στιγμές που αναζητούσα τον χαμένο μου εαυτό βυθισμένος στις σκέψεις μου, νομίζοντας πως αργά η γρήγορα θα βγάλω ένα συμπέρασμα.
Μηδενιστής; Ρεαλιστής; η απλά μια πραγματικότητα; Μπορεί να με καταλάβει μόνο όποιος έχει ζήσει τη φυγή. Αν όχι μή προσπαθήσεις να μπλεχτείς στα ατέρμονα μονοπάτια του μυαλού. Εκεί τα πράγματα ''μπλέκονται'' πολύ, πολύ παραπάνω απο όσο νομίζεις και είναι όλα τόσο ρευστά.
Υπήρξαν στιγμες φυγής γιατί δεν σκεφτόμουν λογικά. Γιατί σημασία δεν έχουν οι στιγμές που έχεις ζήσει αλλά ο άνθρωπος που έχεις επιλέξει να τις ζήσεις. Και είναι ο άνθρωπος που θα θέλει να τις ζήσει μαζί σου κάνοντας τις όλες τόσο διαφορετικές. Τότε οι τάσεις φύγης γίνονται γαλήνιες και πάντα αντικατοπρίζονται στο χαμογελό σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου